Η συγκυρία ήθελε η συναυλία των Low να συμπέσει με τις εκλογές, αλλά και με μία αρκετά προβεβλημένη συναυλία, αυτή των Blues Pills. Η συγκυρία ήταν αρνητική, ευτυχώς όμως όχι στον βαθμό που φοβόμουν αρχικά. Τα θύματα τελικά ήταν οι Kenny Freq. που άνοιξαν την συναυλία. Κρίμα, γιατί το set τους είχε αρκετό ενδιαφέρον. Κιθαριστική pop είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την μουσική τους, δύσκολα όμως κατατάξιμη σε ύφος και επιμέρους μουσικό ιδίωμα. Η μόνη απολύτως εμφανής επιρροή τους είναι οι Velvet Underground και όχι μόνο γιατί μας χάρισαν μία πολύ καλή διασκευή του Who Loves The Sun. Αν και το σχήμα είναι σχετικά νέο (αποτελούμενο πάντως από έμπειρα, βασικά μέλη, τους Ted Σουρβίνο, Κώστα Συνοδινό, Theo Παπ, Λεωνίδα Λαμπρόπουλο) και ο ήχος τους θέλει κάποια δουλειά, οι εντυπώσεις που άφησαν είναι απολύτως θετικές. Μόνη παραφωνία, ο μέτριος ήχος.
Όμως οι Kenny Freq., όσο καλοί και αν ήταν, δεν αποτελούσαν το «κύριο πιάτο» της βραδιάς. Ένας προτζέκτορας εμφάνισε ένα χρονόμετρο στον τοίχο πίσω από την σκηνή, το οποίο μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο για την εμφάνιση των Low. Όταν το τρίο Alan Sparhawk (κιθάρα, φωνητικά) / Mimi Parker (ντραμς φωνητικά) / Steve Garrington (μπάσο, πλήκτρα) κατέλαβε την σκηνή, ο χώρος ήταν πλέον γεμάτος, αλλά με ιδιαίτερα μεγάλη άνεση κινήσεων. Όχι το βέλτιστο σενάριο για τους διοργανωτές, προφανώς, αλλά σίγουρα ευπρόσδεκτο για τους παρισταμένους. Ο εξοπλισμός των Low, αντίστοιχος με την μουσική τους, περιοριζόταν στα απολύτως βασικά, με πρώτο-πρώτο το drum set της Parker - ο εφιάλτης του κλασικού rock ντράμερ – τι μπορείς να παίξεις με αυτό; Ό,τι πρέπει να παιχτεί, θα απαντούσε, φαντάζομαι η Parker (και θα είχε δίκιο), η οποία πάντως, σε αντίθεση με όσα ξέραμε, έβγαλε την συναυλία καθήμενη.
Το χρονόμετρο έτεινε στο μηδέν όταν οι πρώτες νότες του No Comprende – πρόκειται για καινούριο κομμάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως η εκδοχή των Low για το krautrock - μας έβαλαν άμεσα στο θέμα. Και το θέμα δεν ήταν άλλο από το τι ακριβώς σημαίνει μία συναυλία των Low. Αν πραγματικά κάτι αποκομίσαμε από την όλη εμπειρία, αυτό είναι η βεβαιότητα ότι το live των Low ξεφεύγει από πολλές απόψεις από αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως τυπική rock συναυλία. Μιλάμε για έναν διαφορετικό κώδικα. Τα αργόσυρτα κομμάτια, που έσπρωξαν ανά τον κόσμο κριτικούς να ονομάσουν τον ήχο των Low slowcore είναι σίγουρα ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η μουσική τους είναι στην πραγματικότητα απογυμνωμένη, απομειωμένη θα έλεγε κανείς στα απολύτως αναγκαία. Εντελώς βασικά, επαναλαμβανόμενα θέματα, μινιμαλιστικά μέχρι εκεί που δεν παίρνει, όπου η παραμικρή παραλλαγή π.χ. στην κιθάρα ή στα ντραμς, έχει ιδιαίτερη σημασία και λειτουργία στο κομμάτι, όπου τα λίγα θορυβώδη ξεσπάσματα αποκτούν ένα εντελώς διαφορετικό νόημα από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το σύνολο ήταν υποτονικό. Κάθε άλλο, στην πραγματικότητα. Τα κομμάτια των Low έχουν ένταση, ψυχή, στοιχεία εκδηλώνονται όμως με έναν υπόγειο τρόπο, σχεδόν ποτέ κραυγαλέο. Ακόμη και σε ένα πλήθος επιρροών που χαρακτηρίζουν την μουσική τους (από τους Joy Division στην folk), δεν μπορούσες παρά να αντιληφθείς ότι πίσω από όλο αυτό υπάρχει αρκετό rock’n’roll.
Πάνω σε αυτό τον αφαιρετικό καμβά που αποτελεί τον ήχο τους, τα υπέροχα φωνητικά του ζεύγους Sparhawk – Parker (η τελευταία, με την εκφραστική φωνή της αποτέλεσε μία από τις πλέον ευχάριστες νότες αυτής της συναυλίας) έρχονταν να μας θυμήσουν συνεχώς ότι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των Low είναι η πανέμορφες μέσα στην απλότητά τους μελωδίες. Μελωδίες που γέμιζαν το κεφάλι σου, σε συνέπαιρναν, σε έκαναν να καρφώνεις το βλέμα σου μαγνητισμένος στην σκηνή.
Όσο για το setlist, όλοι οι παρευρισκόμενοι αντιληφθήκαμε ότι είχε μικρή έως και ελάχιστη σημασία. Αυτό που ακούσαμε ήταν ένα σύνολο, που υπάκουε σε ένα συνολικό αισθητικό concept. Φυσικά, τα higlhights δεν έλειψαν, όπως το απολύτως απαραίτητο Monkey (κατά την γνώμη του γράφοντος από τα κορυφαία alternative rock κομμάτια των ‘00s), ή το Especially Me με την συγκλονιστική ερμηνεία της Parker, όμως ακόμη και αν είχαν λείψει, ελάχιστοι θα παραπονούνταν. Άξια μνείας πάντως είναι και η εκτέλεση του Pissing, που σκοτεινή και υποβλητική, μας καθήλωσε πραγματικά, όπως και κάποιες πιο ακουστικές στιγμές - πανέμορφα Plastic Cup, Holy Ghost, όπως και το εξαιρετικό folk rock Spanish Translation, άλλο ένα καινούριο κομμάτι, που μαρτυρά ότι οι Low έχουν πολλά, πάρα πολλά ακόμη να προσφέρουν. Ευπρόσδεκτη ήταν όμως και η επιστροφή στο πρώτο άλμπουμ τους I Could Live In Hope (1994), με το Words να ξεσηκώνει τους παλιούς. Όσο για το encore, αυτό ήταν απλώς συγκλονιστικό: Πρώτο ήρθε το Canada, ένα από τα πιο δυνατά τους κομμάτια που με την ενέργειά του ανέβασε απότομα τον παλμό του κοινού. Το καλύτερο όμως οι Low, τελικά με το επιφύλαξαν για τον τέλος, με την πανέμορφη, συγκινητική εκτέλεση του Sunflower να αποτελεί τον πλέον ταιριαστό επίλογο για ένα υποδειγματικό live, που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Στο σημείο αυτό, ο Sparhawk έμεινε πίσω, για να μας ενθαρρύνει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας στην ψηφοφορία της επόμενης μέρας, πριν μας καληνυχτίσει για τελευταία φορά.
Το τέλος της συναυλίας άφησε τον γράφοντα, αλλά, υποψιάζομαι και την συντριπτική πλειονότητα του κοινού, με την αίσθηση ότι μία συναυλία των Low είναι μία πνευματική εμπειρία, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και η αδιαμφισβήτητα μεγάλη τους κλάση αποδεικνύεται από το ότι το κοινό που είναι ειδοποιημένο, βρίσκεται να συμμετέχει σε αυτή την εμπειρία αβίαστα, φυσικά, να γίνεται ένα με το συγκρότημα. Η ασυνήθιστη (για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα) ησυχία που βασίλευε στον χώρο, σε συνδυασμό με το ζεστό χειροκρότημα που εισέπραξαν οι Low καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας αλλά και στο τέλος, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Αχρείαστο να το γράψω, αλλά το γράφω ούτως ή άλλως: είναι ένα συγκρότημα που θα ήθελα να δω ξανά και ξανά.
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Χρήστος Αραζός
