Οι Arch Enemy του Michael Amott παρουσιάζουν συνέπεια στις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, καθώς με κάθε νέο άλμπουμ τους μία βόλτα από τα μέρη μας θα την περάσουν. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού κάθε φορά γεμίζουν τα venues - συγκεκριμένα το εξής ένα, το Gagarin 205 που καθιερώθηκε ως “έδρα” τους. Φέτος ο χώρος άλλαξε στο μεγαλύτερο Piraeus 117 Academy, κίνηση ενδεικτική του εκτοπίσματος της μπάντας στο ελληνικό κοινό. Επίσης ας μην ξεχνάμε πως πηγαίνουν και Θεσσαλονίκη, όπου τα live ξένων συγκροτημάτων είναι πιο σπάνια πλέον, σίγουρα σε μικρότερη συχνότητα από τις αθηναϊκές μετακλήσεις. Η προώθηση του νέου δίσκου, Will To Power, έχει πάει εξαιρετικά και είναι ασφαλές να πούμε πως η νέα τραγουδίστρια Alissa White-Gluz έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κοινού ως άξια (αν όχι καλύτερη) αντικαταστάτρια της Angela Gossow.

Το Academy γέμισε από νωρίς και αιτία ήταν οπωσδήποτε η παρουσία των ανερχόμενων Ουκρανών Jinjer ως support μπάντα. Οι λάτρεις του metalcore ήχου πολύ πιθανόν να τους έχουν ακουστά, αλλά με τους Arch Enemy τους συνδέουν ως κοινός τόπος τα γυναικεία φωνητικά. Η μικροκαμωμένη Tatiana Shmailyuk συγκέντρωσε τα περισσότερα βλέμματα (και κάποια τυπικά ακραίες εκφράσεις θαυμασμού, όπως η “Tatiana marry me” που ακούστηκε με το που βγήκε στην σκηνή! Ηρεμία, αγόρια!), εντυπωσιάζοντας στα φωνητικά της καθήκοντα. Δεν άφησε ανεξερεύνητο κανένα σημείο της σκηνής και βρισκόταν συνέχεια σε κίνηση, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που μάλλον στατικοί ήταν, τουλάχιστον σε σχέση με τη μουσική που παίζουν. Τα τραγούδια τους δεν φάνηκαν κάτι το ιδιαίτερο, ακολουθώντας σε γενικές γραμμές τις νόρμες του ύφους (σκληράδα, groove και μελωδία ενίοτε), αλλά πιθανότατα για τους φίλους της συγκεκριμένης σκηνής να σημαίνουν κάτι παραπάνω, καθώς υπήρχε μία υπολογίσιμη μερίδα οπαδών τους σε περίοπτη θέση μέσα στο Academy, ενώ δεν θα μου έκανε εντύπωση αν κάποιοι ήρθαν αποκλειστικά για να δουν εκείνους. Πάντως η σκηνική παρουσία και η φωνητική ικανότητα της Tatiana - η οποία τα καταφέρνει και στα καθαρά εξίσου καλά με τα growls - ανεβάζει την μπάντα ένα επίπεδο πάνω. Λογικά θα ξαναδούμε τους Ουκρανούς (και το ασυνήθιστα χαμηλά τοποθετημένο, για σκληρό ήχο, kit του drummer τους) στη χώρα μας και ενδεχομένως να κάνουν και δικό τους όνομα κάποια στιγμή, ειδικά αν περιλάβουν στη δισκογραφία τους περισσότερα κομμάτια όπως το Bad Water με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία τους καταχειροκροτούμενοι.

Όπως έγραψα και παραπάνω, το κοινό των Arch Enemy φαίνεται να έχει αποδεχτεί πλήρως την Alissa ως τη νέα frontwoman της μπάντας. Μια παραπάνω από συμπαθής growler με χαρακτήρα διαφορετικό της προκατόχου της, διαθέτει την τεχνική κατάρτιση για να φέρει στα μέτρα της τα κομμάτια της Gossow, ακόμη και να τα κάνει δικά της. Κατέχει επίσης την τέχνη των καθαρών φωνητικών, κάτι που φέτος δοκιμάστηκε σε δίσκο των Arch Enemy και που δεν χρειάστηκε να δείξει στο live. Επίσης “μετράει” πολύ και στον παράγοντα “θέαμα”, όντας εντυπωσιακή παρουσία από μόνη της (ακόμη και χωρίς την σκηνική περιβολή, το stage outfit που λέμε και στο χωριό μου) και συμβάλλοντας στο image της μπάντας της προς τα έξω ως η νέα θεά των οπαδών τους. Ως εμπορικό όνομα εδώ και χρόνια, δεν θα μπορούσαν να έχουν κάποια τραγουδίστρια που να μην γίνει σύμβολο, και η Καναδή τραγουδίστρια μετατρέπεται σε ακριβώς αυτό. Όλη αυτή η εισαγωγή γράφτηκε για να τονιστεί πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μας φανερώθηκαν στον υπερθετικό βαθμό την Παρασκευή, διανθισμένα με περισσή αυτοπεποίθηση και ανεβασμένα ένα σκαλί από το feedback που έδιναν οι αντιδράσεις του κοινού. Ο Michael Amott είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγήτορας της μπάντας αλλά η Alissa φαινόταν να παίρνει το μεγαλύτερο μέρος της ανάδρασης αυτής. Δεν θα μιλήσουμε ακόμη για μία τεράστια frontwoman (οφείλουμε να είμαστε αυστηροί όταν έχουμε δει ιερά τέρατα μπροστά μας), αλλά τις προδιαγραφές τις έχει και, βοηθούσης της εμπειρίας που αναπόφευκτα έρχεται και της σκληρής δουλειάς που αναγκαστικά θα πρέπει να ακολουθήσει, δεν θα αργήσουμε να τοποθετήσουμε κι εκείνη στα τοτέμ του χώρου. Ως τότε, συστήνω σύνεση και υπομονή. Ας μην την αδικούμε όμως, εντυπωσίασε άπαντες στο Academy από την αρχή και το The World Is Yours που ήταν όντως “δικό” της, ως το τέλος. Λίγο φάνηκε να ξεφεύγει στο We Will Rise όπου εμφανίστηκαν σημάδια κούρασης τη φωνή της, αλλά το διάλειμμα πριν το encore της έδωσε τις απαραίτητες ανάσες.

Φυσικά κανείς από την all-star μπάντα που πλέον είναι οι Arch Enemy δεν υστέρησε ουσιαστικά. Ο καλός ήχος πάντα βοηθάει σε αυτό, ή χαντακώνει αν κάνεις λάθη, και εδώ η μπάντα δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των ικανοτήτων της. Το δίδυμο Michael Amott-Jeff Loomis βρισκόταν ακροβολισμένο και χωριστά στην σκηνή, αλλά πολλές φορές οι δύο κιθαρίστες συναντιόνταν στο κέντρο της και έπαιζαν μαζί τα θέματά τους, συνοδευόμενοι φυσικά από τις σχετικές επευφημίες. Δύο ικανότατοι κιθαρίστες που έχουν βάλει το δικό τους λιθάρι στην οικοδόμηση του σύγχρονου metal βρίσκονται μαζί στην ίδια σκηνή και εκτελούν μαζί... Η δεξαμενή των παλαιότερων hits και τα κομμάτια του νέου δίσκου εναλλάσσονταν, το setist είχε στηθεί ιδανικά για να μην κάνει κοιλιά. Το εντυπωσιακό είναι πως το κοινό τραγουδούσε και συμμετείχε και στα νεότερα κομμάτια, ειδικά στα οπτικοποιημένα The World Is Yours και The Eagle Flies Alone. Για τα πιο γνωστά δεν συζητάμε καν. Το κοινό έφτιαχνε χορωδία στα My Apocalypse (παρεμπιπτόντως πάντα λιώνω με τη ληστεια της μελωδίας του Cruel Summer των... Bananarama στο σόλο!), You Will Know My Name (το “εισαγωγικό” τραγούδι της Alissa μετά την είσοδό της στην μπάντα), No Gods No Masters, και φυσικά το Nemesis που ζητούταν από μεγάλη μερίδα του κοινού από το ξεκίνημα του live - υπομονή, παιδιά, τα στανταράκια παίζονται πάντοτε!

Μετά το τέλος της συναυλίας, μπορούσαμε ήδη να μιλήσουμε για ένα από τα κορυφαία metal live της χρονιάς σε όλα τα επίπεδα. Το θετικό είναι πως, όσο η εμπειρία κατακάθεται, τόσο εντείνεται αυτό το συναίσθημα. Δεκτές όλες οι ενστάσεις ότι εδώ και πολλά χρόνια οι Arch Enemy ακολουθούν μία πεπατημένη οδό που τους οδηγεί μαθηματικά στην επιτυχία, έχοντας στο οπλοστάσιό τους κομμάτια προορισμένα για να γίνουν hits, κάτι που δεν ικανοποιεί φυσικά αυτούς που αναζητούν το κάτι διαφορετικό στο metal τους. Όμως έχω την αίσθηση πως το συγκεκριμένο live ήταν από αυτά που στρατολογούν νέο αίμα στον σκληρό ήχο. Θα μου άρεσε να έφερνα στο live μικρότερα ανίψια, βαφτιστήρια και άλλα μικρότερης ηλικίας συγγενικά πρόσωπα, “αβάπτιστα” μεταλλάκια ή που αρχίζουν να εξερευνούν το μέγα πλήθος των εκφάνσεων αυτής της μουσικής. Ήταν ένα live μαζικό, οπαδικό, με άψογο ήχο, “καρφωτο” παίξιμο και μελετημένη σκηνική παρουσία, πράγματα που μπορούν να κεντρίσουν το νεανικό αυτί και μάτι και να το φέρουν προς το μέρος μας - και ύστερα ας τραβήξει καθείς το δικό του δρόμο. Από κάπου πρέπει να γίνεται η αρχή και αυτή η συναυλία των Arch Enemy ίσως ήταν η ιδανική περίπτωση.
 

 Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής