Αξιόλογη σαφώς η μετάκληση πολλών ονομάτων, γνωστών και αγαπητών μαζί με λιγότερο γνωστά αλλά ανερχόμενα, του ευρύτερου black metal χώρου, σε ένα διήμερο φεστιβάλ όπου κυριάρχησε ο καλός ήχος και οι καλές έως εξαιρετικές εμφανίσεις των συγκροτημάτων, όμως υπήρξε και ένα σημαντικότερο πρόβλημα - πέρα από την προσέλευση του κοινού, η οποία την πρώτη μέρα ήταν αξιοπρεπής αλλά τη δεύτερη μέρα ήταν σχεδόν αποκαρδιωτική - που εντοπίστηκε στην άτακτη χρήση του χρονοδιαγράμματος. Κακά τα ψέματα, πλέον έχουμε συνηθίσει στην ακρίβεια και στην Ελλάδα (ποιος να το έλεγε πριν κάποια χρόνια…), οπότε τα παραστρατήματα στο συγκεκριμένο τομέα δεν γίνονται δεκτά με ανοχή. Όσο για την (παρα)φιλολογία σχετικά με τα διάφορα που αναφέρονται στα social media γύρω από το φεστιβάλ και τη διοργανώτρια εταιρία, δεν έχει νόημα να επεκταθούμε καθώς δεν έχουμε ιδία εικόνα. 

 Nefarious Spirit

Δυστυχώς εξαιτίας κάποιας ασυνεννοησίας στο θέμα των ονομάτων που υπήρχαν στην πόρτα, μπήκα στο Κύτταρο όταν οι Έλληνες Nefarious Spirit έκλειναν το σετ τους. Τα λίγα λεπτά που μπόρεσα να τους δω προφανώς δεν αρκούν για μία ολοκληρωμένη παρουσίαση της μπάντας, όμως αρκούν για να φανερώσουν τις αρετές τους στην ταχύτητα και την αίσθηση του γρήγορου “στεγνού” black metal. Ακούγοντας εκ των υστέρων το demo τους, υποθέτω πως η ποικιλία που παρουσιάζουν τα κομμάτια τους σε σχέση με τις πατροπαράδοτες αρχές θα αγγίξει μία μερίδα μπλακμεταλλάδων.

Demonomancy

Στο Κύτταρο ακόμη δεν είχε εμφανιστεί αρκετός κόσμος, παρότι το πρόγραμμα είχε ήδη πάει πίσω μία ώρα. Λίγοι είχαν έρθει με σκοπό να ακούσουν και τους Ιταλούς Demonomancy, όμως οι παρευρισκόμενοι δεν έμειναν τελικά ασυγκίνητοι από την παρουσία τους. Οι Ιταλοί αμφιταλαντεύονταν μεταξύ του black και του death και ζωντανά ανέδειξαν ειδικά αυτό το τελευταίο συστατικό, χάρη στα “πηχτά” φωνητικά - όχι ακριβώς ίδιον του black - και τα χαμηλά κουρδίσματα στα όργανα. Ενδιαφέρουσα και παθιασμένη εμφάνιση με “παραδοσιακές” διαθέσεις.

 Demonomancy

Nahtrunar

Να μία από τις λιγότερο γνωστές μπάντες του festival που κάποιοι φίλου του black metal περίμεναν να δουν με ανυπομονησία.  Οι Αυστριακοί Nahtrunar - και συγκεκριμένα ο τραγουδιστής τους με την hip hop κουκούλα - εμφανίστηκαν με image που παρέπεμπε σε μπάντα με πιο μοντέρνο ύφος, οπωσδήποτε λιγότερο υπερβατικό από όσο ακούγεται στους δίσκους τους. Ο ήχος τους στο live είχε αρκετές αντιστοιχίες με αυτόν των δίσκων τους, κάτι που κατέστησε απολαυστική την ακρόαση σε όποιους έχουν ασχοληθεί μαζί τους, ειδικά στις μεσαίες ταχύτητες. Χωρίς να εντυπωσιάσουν ή να ξεπεράσουν τις προσδοκίες, νομίζω πως κατέστησαν σαφές το στίγμα τους.

Nahtrunar

Zemial

Οι ζωντανές εμφανίσεις των Zemial στον ελλαδικό χώρο σπανίζουν, τόσο ώστε η ευκαιρία να τους δει κανείς σε αυτό το φεστιβάλ μπορούσε να αποτελέσει από μόνη της κίνητρο για κάποιον οπαδό τους να παραβρεθεί στο Κύτταρο. Πριν όμως την εμφάνισή τους, η αναμονή έγινε κάποια στιγμή αρκετά μεγάλη, αδικαιολόγητα φαινομενικά. Τα παρασκηνιακά της αναμονής αυτής είναι πολλά και δεν θα αναφερθούμε εδώ σε αυτά, μην έχοντας ιδία εικόνα. Το κύριο νόημα πάντως, όπως φάνηκε από τα επί σκηνής τεκταινόμενα, ήταν πως υπήρχε η πιθανότητα το φεστιβάλ να τιναχτεί στον αέρα από εκείνο το σημείο και μετά… Σημασία είχε πως τελικώς, και παρά τα όσα ανάφερε στον πρόλογό του ο drummer Archon Vorskaath, η εμφάνιση των Zemial - αλλά και των Primordial που ακολούθησαν - συνέβη κανονικά. Στο μουσικό κομμάτι, που άλλωστε μας ενδιαφέρει εδώ περισσότερο, οι Zemial έδειξαν σε ένα ωριαίο plus set όλα τα πρόσωπα της δισκογραφίας τους, διατρέχοντας όλη τη διαδρομή από το επικό black metal ελληνικής σχολής του For The Glory Of Ur και του EP Sleeping Under Tartarus, περνώντας μία βόλτα από μεταγενέστερες thrashy αναφορές και από το ενδιάμεσο κλασικομεταλικό In Monumentum και καταλήγοντας στο σχεδόν prog rock/metal του Nykta. Εντυπωσιακός ο Vorskaath στα φωνητικά αλλά και στα drums, μία μάλλον σπάνια περίπτωση, και υπέροχα τα riffs του κιθαρίστα, οπτικά όμως τα βλέμματα έκλεβε ο μπασίστας (βλέπετε φωτό). Και guest εμφανίσεις είχαμε, από τον αδερφό του Vorskaath, Eskarth the Dark One (συνδράμουν και οι δύο στην οικογενειακή υπόθεση των Agatus - βλέπε επόμενη ημέρα) και από τη φίλη του συγκροτήματος που ανέλαβε τα πλήκτρα σε κάποια παλαιότερα κομμάτια. Συνολικά οι φίλοι της μπάντας, αλλά και γενικότερα όσοι ήρθαν με ανοιχτά αυτιά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκτίμησαν την εμφάνιση των Zemial.

Zemial

Primordial

Η ώρα ήταν ήδη αρκετά περασμένη και βρισκόμαστε σαφέστατα εκτός του προανακοινωθέντος προγράμματος, καθώς οι Primordial ξεκίνησαν το σετ τους σχεδόν στη 1 μετά τα μεσάνυχτα! Δε βαριέσαι, Σάββατο βράδυ ήταν, την μπύρα που θα πίναμε έξω θα την πιούμε τώρα στο Κύτταρο (αλλά χωρίς τους φίλους μας…). Προσωπικά πάντως η αγωνία ήταν μεγάλη, καθώς μπορεί να ήμουν ο μοναδικός “παλιός” (λέμε τώρα) στο Κύτταρο που δεν είχε ξαναδεί ποτέ ζωντανά τους Primordial σε κάποια από τις προηγούμενες τακτικές εμφανίσεις τους στην Ελλάδα! Ούτε επίτηδες να τους σνόμπαρα… σημασία όμως δεν έχει τι έκανα εγώ, αλλά τι συνέβη στη συναυλία. Και οι Primordial δεν καταλάβαιναν από ωράρια. Ήδη με το ξεκίνημα, με το Where Greater Men Have Fallen, η μπάντα έδειξε πως στόχο είχε να συγκλονίσει το κοινό του Κυττάρου. Κύριος εκφραστής αυτής της στόχευσης και μεταλαμπαδευτής της προς το κοινό ήταν φυσικά ο “Nemtheanga” Alan Averill, ο οποίος, όταν δεν πείραζε τον μπασίστα του (κάτι που γινόταν συνεχώς, δεν τον άφησε σε χλωρό κλαρί!) τραγουδούσε με περισσό πάθος και αυτοσυγκέντρωση. Κοιτούσε συνεχώς το κοινό και απευθυνόταν σε αυτό, αλληλεπιδρούσε μαζί του, ευχαριστούσε και επιβράβευε την ενεργή συμμετοχή του κοινού δείχνοντας με το δάχτυλο και τραγουδώντας, ουσιαστικά, για κάθε έναν μας ξεχωριστά. Μιλάμε για μία ιδανική και σπάνια περίπτωση frontman!

Primordial

Σε αυτή την σχεδόν δίωρη γιορτή που μας επιφύλαξαν, παρά τις αντιξοότητες της ώρας, οι Primordial, συμμετείχε σύσσωμο το κοινό του Κυττάρου και ήταν εμφανέστατο πως, παρά τις τακτικές τους επισκέψεις τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσαν το ισχυρότερο κίνητρο για να παραστεί κανείς στη συναυλία και να υποσκελίσει το εμπόδιο της περασμένης ώρας και του τσιμπημένου, για τα δεδομένα της εποχής και ίσως και για τα δεδομένα ενός τέτοιου φεστιβάλ, εισιτηρίου. Βέβαια, η ενεργή συμμετοχή και οι γηπεδικές, θα έλεγε κανείς, αντιδράσεις του κοινού οφείλονται και στα πολλά κομμάτια-ύμνους, που συνάμα αποτελούν και αγαπημένα του ελληνικού κοινού του επικού σκληρού Bathory-κού ήχου στον οποίον επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία οι Ιρλανδοί. The Coffin Ships (αναμενόμενος ο πανικός), Sons Of The Morrigan, Gods To The Godless (απίστευτα παθιασμένη εκτέλεση) και Heathen Tribes που έκλεισε τη συναυλία πανηγυρικά στις 3 παρά τέταρτο (ούτε σε rave party να πηγαίναμε, που λέει ο λόγος!). Εννοείται πως θα επανέλθουν οι Primordial στα μέρη μας, αυτό δεν επιδέχεται συζήτησης.

Primordial

 Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής