Βράδυ Τσικνοπέμπτης και ανεβαίνοντας την Φαλήρου προς το Τiki Bar, μια ακατανίκητη μυρωδιά «έσπαγε» τη μύτη. Σε όλο το δρόμο καπνοί ψησίματος και αυτοσχέδιες ψησταριές, σα να μην είχε φάει κανείς ποτέ του κρέας έως τότε, και ταυτόχρονα πολύ περισσότερος κόσμος από μια συνηθισμένη Πέμπτη, να είναι έξω και να διασκεδάζει. Χρήσιμες και σημαντικές οι παραδόσεις, που βοηθούν στο να την παλεύουμε καλύτερα όλοι, όμως το κλίμα για εμάς «σήκωνε» περισσότερο ένα καλό live. Ευτυχώς, The Underdogs και Celuta Red φρόντισαν να περάσουμε ένα πολύ όμορφο βράδυ, χωρίς να «ξεφύγει» δευτερόλεπτο το μυαλό μας προς κοψίδια μεριά.
Στο όμορφο bar του Κουκακίου, έφτασα νωρίς και έτσι η πρώτη μπύρα καταναλώθηκε εν μέσω συζητήσεων, ωραίων μουσικών και soundcheck. Δεν είχα ξαναβρεθεί στο μέρος για live και έκανα κάποιες διαπιστώσεις. Ήχος καλός, εξυπηρέτηση εξαιρετική, χώρος ζεστός όμως αρκετά ανορθόδοξος για καλή οπτική και ακουστική επαφή με τη σκηνή.
Λίγο πριν τις 10, και με τον χώρο ικανοποιητικά γεμάτο για τη μέρα, οι Celuta Red καλησπέρισαν και ζέσταναν άμεσα το κοινό. Δεν τους γνώριζα και για να είμαι ειλικρινής εντυπωσιάστηκα. Για περίπου σαράντα λεπτά είδαμε μια πολύ δεμένη τριμελή μπάντα, με στυλ και δυναμισμό να παρουσιάζει μέρος της δουλειάς της (δυο δίσκοι ήδη στο ενεργητικό τους, με τελευταίο τον Amoeba του 2015) και ένα πολύ όμορφο indie alternative -με αρκετά έντονα στοιχεία post rock, άλλοτε εμφανή, άλλοτε επιμελώς κρυμμένα- μουσικό αποτέλεσμα. Κορυφαίες στιγμές κατ’ εμέ το επικό post διαμαντάκι Εtna και το δυναμικό Jerusalem. Η τραγουδίστρια / μπασίστρια της μπάντας, Ευτυχία Σάλτα , από σκηνής μας ενημέρωσε πως έχουν καιρό να κάνουν live και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ: “Πόσο πιο δεμένοι και στιβαροί μπορούν να γίνουν αν, χωρίς να έχουν πρόσφατες εμφανίσεις, παίζουν έτσι;”. Αυτό μένει να το διαπιστώσουμε στο άμεσο μέλλον, το σίγουρο είναι πως ασφαλέστατα αξίζει να παρακολουθήσουμε την πορεία τους.
Περίπου στις 11, τα τέσσερα μέλη των Underdogs ανέβηκαν στη σκηνή με τη συνοδεία ενός πέμπτου πολύ ουσιαστικού καλεσμένου μουσικού, του Γιώργου Λαδόπουλου, που ανέλαβε τα διάφορα πνευστά (τρομπέτα, μελόντικα) και το ντέφι, βοηθώντας σημαντικά τους Κώστα Χουρδάκη (ντραμς + φωνητικά), Δημήτρη Οικονόμου (κιθάρα + φωνητικά), Αποστόλη Κοκκαλάκη (μπάσο + φωνητικά) Νίκο Ιωακείμ (rhythm κιθάρα + πλήκτρα) να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο αρκετά παλιότερα κομμάτια τους αλλά και μερικά ακυκλοφόρητα.
Οι alternative/indie μελωδίες των Underdogs κυρίευσαν τον σχεδόν γεμάτο κόσμο χώρο και έκαναν τους πάντες να χορεύουν για παραπάνω από μια ώρα. Ακούσαμε και τραγουδήσαμε πολλά από τα τραγούδια του Paths (διαβάστε σχετικά για το δίσκο εδώ), τα οποία η μπάντα απέδωσε με δυναμισμό και κέφι. Μου φαίνεται πως τα live τους ταιριάζουν περισσότερο σε μικρού/μεσαίου μεγέθους χώρους και νομίζω πως και οι ίδιοι το ευχαριστιούνται περισσότερο όταν ο κόσμος βρίσκεται πιο κοντά τους. Προσωπική αγαπημένη στιγμή το Quintessence Of Life, που ειλικρινά το θεωρώ μεγαλοφυές κομμάτι. Προηγήθηκε το catchy Cross The Line, που είναι άλλωστε και το εναρκτήριο του δίσκου, ενώ μεταξύ των πολύ όμορφων Paths, All Is Dream, και Make It Happen ακούσαμε τρία νέα, ακυκλοφόρητα κομμάτια που φάνηκε πως “πέρασαν” στο κοινό. Πρόκειται για τα Glimmer, Race και Shadows που δείχνουν πως η μπάντα είναι ενεργή και συνθετικά, άρα σύντομα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια νέα κυκλοφορία. Λίγο πριν το τέλος αποφάσισαν να μας κάνουν το χατίρι και το περίπου μιάμιση ώρας set ολοκληρώθηκε με το Electric Signs, τέταρτο νέο κομμάτι, και ολοκλήρωσαν το set με επανάληψη του Race που φάνηκε πως άρεσε πολύ στον κόσμο. Θα έλεγα πως η δαιμονιώδης συνθετικά φόρμα τους, καλά κρατεί.
Τελειώνοντας, και με έναυσμα τα λόγια του Χουρδάκη, κατά τη διάρκεια του live θα ήθελα να τονίσω το εξής: Στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο για τις μπάντες να επιβιώσουν. Όλα προέρχονται από την ψυχική δύναμη και το μεράκι των ανθρώπων που τις αποτελούν. Για να βιοποριστούν οι μουσικοί από αυτές, ούτε λόγος. Αναγκάζονται πολλοί να τραβιούνται στους σκυλοναούς αν θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα και να επιζήσουν. Ο άλλος δρόμος είναι όλοι να έχουν day job και η μουσική να καταλήγει ένα ευχάριστο διάλλειμα. Όπως είπε και ο Κώστας λοιπόν, η αγάπη του κόσμου, τα γεμάτα venues και τα λίγα έσοδα από τα live είναι οξυγόνο για τις μπάντες αυτής της χώρας, που βρίθουν από ταλέντο. Ας τις βοηθήσουμε όσο μπορούμε και ας ανατρέψουμε αυτό το ντροπιαστικό κατεστημένο: “Στην Ελλάδα, ο μουσικός που δεν ασχολείται με βλαχοπόπ και σκυλίσια μουσική, θα πεινάσει”.
Κείμενο: Παναγιώτης Ιωαννίδης / Φωτογραφία: Βέρα Ιωακειμίδη
