Δε θα πω ψέματα προσποιούμενος τον μεγάλο fan των Sigmatropic. Για λόγους μάλλον συμπτωματικούς ασχολήθηκα μαζί τους πάντοτε επιδερμικά, παρά το ότι συνήθως η μουσική τους μου άφηνε θετική εντύπωση. Το Dead Computer Blues είναι στην ουσία ο πρώτος από τους δίσκους τους με τον οποίο ασχολήθηκα σοβαρά. Και δεν μετανιώνω.
Ακούγοντας το Dead Computer Blues μου άρεσε κατ’ αρχήν το ότι από την αρχή μέχρι το τέλος καταλαβαίνεις πως φτιάχτηκε από ανθρώπους που παίρνουν σοβαρά την μουσική τους και σέβονται τον ακροατή τους (ο Άκης Μπογιατζής άλλωστε έχει στο παρελθόν δώσει πολλές φορές τα διαπιστευτήριά του). Μου άρεσε ιδιαίτερα το απρόοπτο που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του – σπάνια μπορείς να προβλέψεις τι θα ακούσεις τα επόμενα δευτερόλεπτα. Μου άρεσε που η παραμικρή μουσική φράση έχει λόγο ύπαρξης, αποτέλεσμα προφανώς ομαδικής δουλειάς. Μου άρεσε το παιχνίδι των επιρροών (προσοχή: άλλο επιρροή και άλλο αντιγραφή!), που με οδηγούσε από τον Bowie στον Robyn Hitchcock και στους Triffids και από το new wave στην ψυχεδέλεια με τον πιο φυσικό τρόπο, όπως μου άρεσε το πόσο ισορροπημένο είναι το υλικό, αλλά συγχρόνως και πόσο ιδιαίτερο: πόσο συχνά ακούμε κομμάτια σαν το Sink!, το Septic Sceptic, το Spaceface, το Astral Lullaby ή το θαυμάσιο Crystallized (με τον Γιάννη Ντρενογιάννη να συμμετέχει στην κιθάρα), τόσο άψογα εκτελεσμένα, αλλά συγχρόνως τόσο άμεσα, τόσο γήινα; Και πόσο καλή είναι η εκτέλεση του Off Hand των Libido Blume!
Αν κάτι όμως λάτρεψα σε αυτό τον δίσκο περισσότερο, αυτό είναι ότι μου έφερε στο μυαλό την δεκαετία του ’80. Όχι, η δεκαετία αυτή ήταν πολλά, πάρα πολλά περισσότερα από την κακόγουστη pop του συρμού και τους superstars της πλάκας (που φάγαμε στην μάπα στο πλαίσιο ενός κακόγουστου trend ξανά πριν από μία δεκαετία!). Μουσικά η δεκαετία αυτή ήταν μία δεκαετία συνεχών αποκαλύψεων – ζούσες με μία αίσθηση προσμονής, καθώς ήξερες ότι όπου νά’ναι πρόκειται να ακούσεις κάτι υπέροχο, χωρίς καν να υποψιάζεσαι τι. Ήταν ακόμη μία εποχή δημιουργίας και συνεχούς αναζήτησης του ιδανικού παντρέματος του παρελθόντος με το μέλλον. Και όλα αυτά συνέβαιναν ερήμην της πλειονότητας του κοινού. Ένας μικρός ιδιωτικός μουσικός παράδεισος! Οι Sigmatropic με τον δίσκο τους αυτό μου θύμισαν ξανά όλα αυτά. Και όμως: το Dead Computer Blues δεν εκφεύγει ποτέ στην ανούσια αναβίωση. Είναι δίσκος φτιαγμένος από παλιά, καλά υλικά, που όμως κοιτάζει μπροστά. Και για όλους αυτούς τους λόγους, είναι από τους καλύτερους (αν όχι ο καλύτερος) δίσκος της φετινής εγχώριας παραγωγής.
8/10
