Πολλοί αναρωτιούνταν ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα των Interpol. Πρώτον, διότι απουσιάζουν τέσσερα χρόνια από τη δισκογραφία. Δεύτερον, διότι έχει αποχωρήσει ο μπασίστας Carlos D. (στην πραγματικότητα είχε φύγει λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει το προηγούμενο, ομώνυμο άλμπουμ τους, όμως αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησαν χωρίς αυτόν) και οι Interpol είναι πλέον τρίο με το μπάσο να αναλαμβάνει ο frontman Paul Banks. Τρίτον, διότι αρκετές από τις μπάντες των αρχών του αιώνα που μεσουρανούσαν στο εναλλακτικό στερέωμα (βλ. Strokes) έχουν χάσει το εμπορικό momentum και ένα τμήμα του δημιουργικού τους οίστρου.
Χωρίς να είμαι παρελθοντολάγνος, είναι κοινή παραδοχή ότι ο πρώτος δίσκος των Interpol “Turn on the Bright Lights” (2002) αποτελεί μέχρι στιγμής το magnum opus τους. Έκτοτε, η ποιότητα του υλικού τους φθίνει βαθμιαία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κάτι αδιάφορο ή απαράδεκτο. Πληγωμένοι, ωστόσο, από την αποχώρηση του μπασίστα τους και έχοντας να αντιμετωπίσουν τη δυσπιστία κοινού και κριτικών οι Interpol βρίσκονται με το El Pintor (αναγραμματισμός του ονόματός τους που σημαίνει στα ισπανικά «ο ζωγράφος») σε ένα κρίσιμο σημείο της σταδιοδρομίας τους, εκεί δηλαδή που θα κριθεί, εάν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Χαίρομαι που οι Interpol αφαίρεσαν το βιτριόλι από την ηλεκτρονική μου πένα από τις πρώτες κιόλας νότες του El Pintor. Το single All the Rage Back Home ξεκινά για μερικά δευτερόλεπτα ως ένα θολό μουρμουρητό με μακρόσυρτες κιθάρες, αλλά μετά ξεκινά η καταιγίδα. Ο Banks τα καταφέρνει εξαιρετικά και ως μπασίστας, με τη rhythm section να δαγκώνει κυριολεκτικά, χτίζοντας ένα παγωμένο και σκληρό post punk ύμνο. Το My Desire που ακολουθεί διαθέτει ένα επίμονο, γοτθίζον κιθαριστικό riff που φέρνει στο μυαλό την τεχνοτροπία του Wayne Hussey και κολλάει στο μυαλό. Σε όσους άρεσε το Slow Hands, θα λατρέψουν το Anywhere, ίσως το πιο «προσιτό» κομμάτι της καριέρας τους. Η έκπληξη του άλμπουμ λέγεται My Blue Supreme, όπου οι Interpol γράφουν μια desert rock μπαλάντα με τον Banks να εγκαταλείπει την à la Curtis ερμηνεία και να επιχειρεί φαλσέτο (!) χωρίς να στραβοπατάει. Το υπνωτικό Breaker 1 στρώνει ένα χαλί από κιθάρες για τα χαυνωτικά φωνητικά, ενώ το επόμενο σπουδαίο κομμάτι του δίσκου είναι το Ancient Ways, όπου οι Interpol φλερτάρουν με το shoegaze, όχι των Valentine ή των Ride, αλλά των Adorable. Ευτυχώς το El Pintor διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Το Tidal Wave είναι ένα ακόμη εύληπτο κομμάτι που δανείζεται τόσο από την κιθαριστική παράδοση των Smiths όσο και από το post punk και το Twice as Hard που κλείνει το δίσκο είναι το πιο «βαρύ» και απρόσιτο κομμάτι του με τον κιθαριστικό τοίχο που υψώνει ο Kessler να στοιχειώνει και ταυτόχρονα να προκαλεί.
Στην εποχή της απόλυτης αποβλάκωσης είναι ευτύχημα που υπάρχουν μπάντες σαν τους Interpol και είναι ακόμη μεγαλύτερο ευτύχημα που «κόντρα στη ροή του αγώνα» επανήλθαν με ένα σπουδαίο άλμπουμ. Πιο προσιτό, πιο φωτεινό, πιο γήινο και ανθρώπινο από οτιδήποτε έχουν γράψει μέχρι σήμερα, αλλά με διακριτή τη σφραγίδα του ήχου τους. Και επειδή η ωμή και συγκλονιστική post punk ελεγεία του ντεμπούτου τους δύσκολα ξεπερνιέται, τολμώ να πω ότι το El Pintor είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους.
8,5/10
