Οι Mastodon έδειξαν εξ αρχής ότι διαφέρουν από τον σωρό των metal συγκροτημάτων, ότι έχουν την ποιότητα και το ταλέντο για να κάνουν μεγάλα πράγματα. Μετά από το αναγνωριστικό ντεμπούτο τους Remission έδωσαν το πρώτο μεγαλειώδες έργο τους, το Leviathan και έκτοτε συνεχίζουν με δουλειές υψηλότατου επιπέδου. Η έκτη τους κυκλοφορία Once More ‘Round The Sun διατηρείται στα standards που μας έχουν συνηθίσει.
Το νέο τους πόνημα ξεκινάει (για να χρησιμοποιήσουμε μια ποδοσφαιρική έκφραση) με γκολ από το αποδυτήρια, το εντυπωσιακό Tread Lightly. Τα High Road και The Motherload είναι τα πιο ραδιοφωνικά (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο για συνθέσεις των Mastodon) τραγούδια και αξίζουν heavy rotation. Και οι έξοχες συνθέσεις συνεχίζονται με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το Chimes At Midnight και το Asleep In The Deep. Όσο για το Aunt Lisa μας επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη κάπου στα μισά του, με την έξυπνη χρήση των γυναικείων φωνητικών που προσδίδουν ένα rock & roll feeling, ενώ το Ember City προσθέτει μια ακόμα καταιγιστική στιγμή στο συνολικό αποτέλεσμα. Η πιο ιδιαίτερη σύνθεση, το Diamond In The Witch House, ορθώς κρατιέται για το φινάλε. Σε αυτό βρίσκουμε να συμμετέχει (για πέμπτη διαδοχική φορά σε δίσκο των Mastodon) ο μέντορας τους Scott Kelly των Neurosis, συνδράμοντάς τους στα φωνητικά.
Το Once More ‘Round The Sun είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ (παρότι το «έγκυρο» Pitchfork το βαθμολόγησε με 6,3 προκαλώντας για ακόμα μια φορά άφθονο γέλιο) και συνεχίζει το απίθανο σερί των πέντε προηγούμενων κυκλοφοριών τους (όπως είπαμε, το ντεμπούτο τους Remission, βεβαίως, είναι ένα σκαλί πιο κάτω από τα υπόλοιπα, πραγματικά θαυμάσια άλμπουμ τους).
Πολύ καλή για άλλη μια φορά η δουλεία των Bill Kelliher και Brent Hinds στις κιθάρες και άξιο θαυμασμού το drumming του Brann Dailor, ενώ ως επιρροές προβάλλουν λιγότερο οι Neurosis και περισσότερο οι Black Sabbath και ο Ozzy στις solo δουλειές του. Και αν το Once More ‘Round The Sun μπορεί να μοιάζει η λιγότερο φιλόδοξη από τις δουλειές τους (δεν είναι μεγαλεπήβολο σαν το Crack The Skye ή το Leviathan), ωστόσο διαθέτει άλλα πλεονεκτήματα: είναι πιο ευθύ, πιο άμεσο (συνεχίζοντας στο δρόμο του The Hunter), με κομμάτια που ξεχειλίζουν από ιδέες, δυνατές μελωδίες και ακαταμάχητα riffs.
Κάπως έτσι, οι Mastodon φτάνουν στην έκτη δουλειά τους παραμένοντας ακόμα ενδιαφέροντες και απρόβλεπτοι, κάτι σαφέστατα δύσκολο, καθώς τα περισσότερα νέα γκρουπ μετά τον τρίτο – τέταρτο δίσκο τους μοιάζουν να “εξατμίζονται” ή τέλος πάντων να χάνουν το ενδιαφέρον τους. Το γκρουπ από την Ατλάντα είναι ικανό να εντυπωσιάσει ακόμα και ακροατές που δεν συμπαθούν το metal. Και αν υπάρχει ένα συγκρότημα που μπορεί να ακολουθήσει τα χνάρια των Metallica, αυτό είναι ξεκάθαρα οι Mastodon. Ή πάντως, έχουν όλες τις δυνατότητες τουλάχιστον να το προσπαθήσουν.
8/10
