Για ποιο λόγο, αλήθεια, για να ακούσει κανείς rock’n’roll της προκοπής καταφεύγει σε μουσικούς 50 ετών και πάνω; Για ποιο λόγο οι νέοι μουσικοί παρουσιάζουν, στην πλειονότητά τους, φυσικά (οι εξαιρέσεις υπάρχουν), αυτή την τάση να παίζουν πράγματα άχρωμα, άοσμα άγευστα και μετά να χαίρονται από πάνω («στην νέα δουλειά μας ανακατεύουμε το shoegaze με disco και αφρικάνικη μουσική, αλήθεια έχετε ακούσει μουσικούς από την Ουγκάντα;»). Το ξέρω ότι όλο αυτό ακούγεται σαν την γκρίνια ενός γέρου, η επιτομή του «στον καιρό μου ήταν καλύτερα», αλλά, συγνώμη, ναι, παλαιότερα ήταν καλύτερα, γιατί οι πιτσιρικάδες δεν ντρέπονταν να έχουν κιθάρες και να τις παίζουν σαν κιθάρες (πώς το κάνουν οι Kasabian; Καμμία σχέση!) και να πατάνε το fuzz και να μην ντρέπονται την μία στιγμή να κάνουν πλάκα και την άλλη να ηχούν και να φαίνονται τσαντισμένοι, γιατί, όπως και σήμερα, και τότε είχαν χιλιάδες λόγους! Την στιγμή που το rock’n’roll έγινε μπανάλ (η σύντομη διακοπή στην αρχή έως τα των μέσα των ‘00s αποτελούσε μία τελευταία αναλαμπή) οι μόνοι που έμειναν να υπηρετούν το είδος και συγχρόνως να συνεχίζουν να έχουν νόημα, είναι κάτι τύποι σαν τους New Christs.
Οι New Christs έχουν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά, που θα οδηγούσαν τον μέσο hipster που προσποιείται τον «εναλλακτικό» μουσικοκριτικό (μήπως θα έπρεπε να πω «προσποιείται τον homo sapiens»;) να τους ονομάσει παρωχημένους στην καλύτερη περίπτωση ή, το πιθανότερο να μην ασχοληθεί μαζί τους. Όμως, τα πράγματα, ως συνήθως δεν είναι έτσι. Να εξηγήσουμε κατ’ αρχήν ότι μιλάμε για το γκρουπ, του οποίου ηγείται ο μεγάλος (όχι μόνο σε ηλικία) Rob Younger, τραγουδιστής των θρυλικών Radio Birdman, παραγωγός, πηγή έμπνευσης για ατελείωτους μουσικούς, ζωντανή ιστορία του αυστραλιανού underground και από τους λίγους frontmen που θα μπορούσαν να κοιτάξουν τον Iggy Pop στα μάτια. Οι New Christs υφίστανται, με πολλές αλλαγές μελών, διακοπές κλπ από το 1980 και έχoυν στο ενεργητικό τους αρκετές κυκλοφορίες (LP’s, EP’s και singles), όχι όμως τόσο πολλές σε απόλυτους αριθμούς, όσες θα υπέθετε κανείς βάσει των ετών που βρίσκονται εν ενεργεία. Και ναι, το συγκεκριμένο γκρουπ δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει το pet των απανταχού hipsters, δεδομένου ότι έχει διάφορα άχρηστα χαρακτηριστικά, όπως ψυχή, τσαμπουκά και πραγματικό συναίσθημα. Και βέβαια ενέργεια, μπόλικη μάλιστα, αν και όχι όση οι Radio Birdman. Και αυτό ήταν άλλωστε ένα από τα κυριότερα επιτεύγματα των New Christs: Δεν αυτοπαγιδεύτηκαν σε ένα αναμάσημα του hi-energy rock’n’roll των Radio Birdman, αλλά εισήγαγαν στον ήχο τους και ένα σχεδόν σκοτεινό στοιχείο, πιο πολύπλοκο συναισθηματικά, δημιουργώντας κάτι σαν τον ήχο της ενηλικίωσης αυτής της μουσικής.
Δε χρειάζεται, φυσικά, καν να αναφέρω ότι το ίδιο κάνουν και στο Incantations. Και το κάνουν αρκετά καλά, όχι όμως όσο καλά το έκαναν στο Gloria που προηγήθηκε το 2009. Έχω την εντύπωση ότι οι κιθάρες, αν και χαρακτηρίζονται από πραγματικά καλά θέματα και νεύρο, κάποιες φορές έχουν λίγο πιο ογκώδη παραγωγή από όσο θα ευχόμουν. Αλλά και οι συνθέσεις δεν είναι στο σύνολό τους ακριβώς το ίδιο καλές, συγκριτικά πάντα με τις παλαιότερες δικές τους, γιατί όταν μιλάμε για τέτοια συγκροτήματα, το μέτρο σύγκρισης συνήθως είναι ο εαυτός τους, πολύ περισσότερο μάλιστα σε αυτή την περίοδο rock’n’roll ανομβρίας.
Όμως από την άλλη, υπάρχει πάντα η ερμηνεία του Rob Younger: κάθε νότα, κάθε μουσική φράση, κάθε λέξη του είναι τονισμένη όχι τέλεια (τέλεια είναι η Νανά Μούσχουρη, όμως δεν αντέχεται!), αλλά με τον τρόπο ακριβώς που πρέπει, ώστε να βγει το σωστό συναίσθημα. Μιλάμε για έναν άψογο πραγματικά ερμηνευτή, μεταξύ των fans του οποίου περιλαμβάνεται και ο μεγάλος Mark Lanegan (για να γίνει αντιληπτό το επίπεδο). Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στο άλμπουμ, που ο Younger κάνει κομμάτια που ίσως να μη έμοιαζαν σαν κάτι ιδιαίτερο με έναν άλλο τραγουδιστή, να αποκτούν άλλη ουσία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Window To See). Φυσικά, ακόμα και ο Younger μόνος του δεν θα επαρκούσε. Το υλικό του δίσκου όμως είναι κάθε άλλο παρά αδιάφορο, καθώς υπάρχουν αρκετά highlights, όπως το σκοτεινό όσο και «ζόρικο» Waves Form με το πειραγμένο surf θέμα στην κιθάρα, τα We Are Lovers και The Golden Street (στην παράδοση των mid-tempo αριστουργημάτων, που περιλαμβάνει κομμάτια σαν το Born Out Of Time), όπως και το εξαιρετικό Unless που ξεκινά με ένα σχεδόν heavy riff για να καταλήξει σε ένα τυπικό ρεφραίν των New Christs, με τον Younger να «φτύνει» τις λέξεις νευρικά.
Σε πείσμα των καιρών, υπάρχουν ακόμα μερικοί ξεροκέφαλοι που δεν θέλουν (πιθανότατα δεν μπορούν καν) να κάνουν άλλο από αυτό που νιώθουν. Και οι New Christs κατέχουν, απόλυτα δικαιολογημένα, περίοπτη θέση στην κατηγορία. Το Incantations, χωρίς να είναι το νέο Distemper, ούτε καν το νέο Gloria, όπως είπαμε, το αποδεικνύει περίτρανα.
7,5/10
