Αυτό που συνήθως συμβαίνει με τα supergroups είναι ότι για χάρη τους σηκώνεται πολύ περισσότερη σκόνη από αυτή που τελικά τους αξίζει. Οι συζητήσεις και το hype δίνουν και παίρνουν, οι αναλύσεις και οι εικασίες καλά κρατούν. Και όταν φτάνουμε στην ουσία, το αποτέλεσμα μοιάζει συχνά απογοητευτικό. Οι Minor Victories ευτυχώς δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Όχι, δεν είναι supergroup. Και πώς να είναι όταν κατά δήλωση των ιδίων δεν είναι καν γκρουπ; Αυτό όμως που είναι εδώ μπροστά μας, ζωντανό και φρέσκο, είναι το εκπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ από μια διαδικτυακή παρέα μουσικών που χωρίς να βρεθούν και να μπουν μαζί στο studio, μας έδωσαν ένα κορυφαίο μουσικό δημιούργημα.
Η παρέα αποτελείται από την Rachel Goswell (φωνητικά και κιθάρα στους τεράστιους Slowdive), τον κιθαρίστα των Editors Justin Lockey και μίας εκ των ηγετικών μορφών των φοβερών Mogwai, τον Stuart Braithwaite. Μαζί τους και ο σκηνοθέτης και αδερφός του Justin, James Lockey των Hand Held Cine Club. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ο Justin τρέφει και αυτός μεγάλη αγάπη προς τα film και την φωτογραφία και στην ουσία η ιδέα για αυτό το οπτικοακουστικό project ήταν δική του. Μάλιστα η αρχική σκέψη ήταν για κυκλοφορία ενός EP, πριν αυτό εξελιχθεί σε κανονικό LP.
Μέσω της παράθεσης όλων των προηγούμενων ονομάτων μπορεί να πει κάνεις ότι γίνεται και μια σύντομη περιγραφή των όσων απολαμβάνουμε στο άλμπουμ. Δηλαδή, shoegaze, post rock και post punk μέσα σε ένα μπλέντερ. Τι καλύτερο να ζητήσεις, όταν μάλιστα φαίνεται πως τα μέλη του group (μετά και το reunion των Slowdive) δείχνουν να βρίσκονται σε παραγωγική και μουσικά δραστήρια περίοδο; Όλοι αυτοί μεταφέρουν λοιπόν την αύρα από τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος και την εναποθέτουν με εξαίσιο τρόπο στις φετινές τους συνθέσεις, δίνοντας ένα ολόφρεσκο αποτέλεσμα.
Το εναρκτήριο Give Up The Ghost ξεκινά με επιβλητικά τύμπανα και ένα ρυθμό που θυμίζει έντονα το πρόσφατο There's A Girl In The Corner των Τhe Twilight Sad. Δε ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά ο James Graham της εν λόγω μπάντας εμφανίζεται στα credits του δίσκου, κάνοντας δεύτερα φωνητικά (ντουέτο πιο σωστά, με τη Rachel) στο καταπληκτικό Scattered Ashes (Song for Richard). Όσοι δε, αγαπάμε τις γάτες, με το video (το τρίτο από τα πέντε συνολικά, μέχρι ώρας) θα διασκεδάσουμε απίστευτα, ακόμα και με το γεγονός ότι αυτό μοιάζει τελείως παράταιρο με τη σύνθεση. Γιγάντιες γάτες που μάχονται μέσα στους δρόμους της πόλης, με laser να βγαίνει από τα μάτια τους. Ξεχωριστή και πολύ ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει όμως στο πρώτο single του δίσκου, γιατί νομίζω ότι πρόκειται για σημείο αναφοράς για όλη την ηχογράφηση. Το A Hundred Ropes είναι ένας μουσικός τυφώνας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του και κατέχει σίγουρα μια θέση στις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς που φεύγει. Έχει την dark/trippy ατμόσφαιρα των Massive Attack και ρανίδες από την χαρούμενη, indie/folk διάθεση των Arcade Fire, πακεταρισμένα σε ένα ιδιαίτερο, δικό του στυλ. Επικό, όπως και το video.
Μεγαλειώδης στιγμή του άλμπουμ το Breaking My Light, με ένα μαγικό ηλεκτρικό βιολί να φέρνει ανατριχίλα. Το ίδιο προκαλούν οι στίχοι αλλά και το απλό -με την κάμερα σταθερή σε μία λήψη- όσο καταπληκτικό video. Και τα δυο «απεικονίζουν» την ανθρώπινη μοναξιά αλλά και τις μικρές νίκες που προσπαθεί κανείς να πετύχει στην καθημερινότητα του. “Will these shadows lift / They’ve been breaking my light / I’m not gonna fight”.
Το Folk Arp είναι το δεύτερο single του άλμπουμ και αποτελεί το πλέον ambient κομμάτι του δίσκου με τη γλυκιά φωνή της Rachel να σε στέλνει στα ουράνια, σκορπώντας αισιοδοξία. Στο video, πάλι έχουμε μια σταθερή μονοκάμερη λήψη που απεικονίζει δυο εργαζόμενους σε μια κουζίνα. Τα videos της μπάντας ανακαλύπτουν το ενδιαφέρον στα απλά πράγματα, και το κάνουν τέχνη.
Το Cogs είναι το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που μου φάνηκε αδιάφορο και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι επέλεξαν αυτό για να δημιουργήσουν το πέμπτο τους video, καθότι θεωρώ πως υπάρχουν σαφώς ανώτερα κομμάτια, όπως το For You Always (όπου η επιρροή του Mark Kozelek των Sun Kil Moon είναι εμφανής, πέραν των φωνητικών) και το καθαρά post rock ύφους Out To Sea, που ακολουθούν στην tracklist.
Το άλμπουμ κλείνει με δυο κομματάρες. Πρώτα το The Thief , ένα dream pop διαμαντάκι με τη φωνή της Rachel να θυμίζει αρκετά την αντίστοιχη της Kazu Makino των Blonde Redhead, ενώ και η σύνθεση φέρνει αρκετά στο 23 της ίδιας μπάντας. Το κομμάτι ολοκληρώνεται με ένα ανατριχιαστικό, shoegaze ύφους, ξέσπασμα. Ελεγεία!
Τελευταία σύνθεση, το Higher Hopes. Είναι ο ήχος του χρόνου που περνά, κάπως έτσι πρέπει να ακούγεται. Μας το λένε κιόλας: “These moments slip through our fingers / like grains of sand / Never to be lived again”. “You leave me holding onto higher hopes”. Μας αποχαιρετούν αλλά μας γεμίζουν με ελπίδα ότι δεν είναι εδώ το τέλος. Δε μπορεί να είναι…
Προσωπικά, δε στενοχωριέμαι που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από τους Minor Victories παραπέμπει στο ότι “δεν είναι γκρουπ”. Άλλωστε, όπως λέει και ο Justin :“Ποιός πραγματικά γνωρίζει τι είναι ένα συγκρότημα σήμερα; ”. Καλά τα λέει, όμως οι Minor Victories ανακοίνωσαν και χειμερινή περιοδεία (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2016), πέραν κάποιων αρχικών shows στη Βρετάνια τον περασμένο Μάιο για την παρουσίαση του άλμπουμ και μερικών εμφανίσεων σε καλοκαιρινά φεστιβάλ. Μάλιστα, τα τελευταία έγιναν χωρίς την παρουσία του Justin καθότι αυτός περιόδευε με τους Editors. Αυτό μου αρκεί όμως για να τους εκλάβω ως κανονικό συγκρότημα και ίσως με βάλει και σε σκέψεις να ψάξω διαβατήρια αν χρειαστεί, για να τους δω. Αγαπητοί Έλληνες promoters, μήπως να κανονίζαμε να μη χρειαστεί;
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: A Hundred Ropes, Breaking My Light.
8,5 /10
