Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι στην περίπτωση των Callas ο πειρασμός που πηγάζει από τα έγκατα σχεδόν της ύπαρξης του νεοέλληνα, ο οποίος νιώθει την ανάγκη να «κράξει» οποιονδήποτε συμπατριώτη του πετυχαίνει κάποιου (οποιουδήποτε) τύπου αναγνώριση εκτός Ελλάδας, ιδίως αν αυτή οφείλεται και στην αρκετά επιτυχή προώθηση της δουλειάς του, είναι ακατανίκητος. Ίσως αυτό να μην περνά πάντα στις κριτικές που γράφονται για αυτούς, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια να το διαπιστώσει κανείς, αρκεί να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος και να προφέρει το όνομά τους.
Φυσικά, υπάρχει και ο αντίποδας, διότι, ως γνωστόν, εμείς εδώ είμαστε των άκρων, όπως και να το κάνουμε: οι Callas είναι οι νέοι θεοί του εγχώριου εναλλακτικού rock, το είπε και ο Sclavunos, τελεία και παύλα. Σε όλα αυτά θα πρέπει να τραβήξουμε μία διαχωριστική γραμμή: Ένα πράγμα είναι το πώς προωθείς την δουλειά σου, την οποία οφείλεις να προωθήσεις (εκτός και αν σου αρέσει να την βγάλεις παίζοντας σε καταλήψεις και μόνο, κρυμμένος πίσω από ένα ηχείο γιατί είσαι αντιεμπορικός). Μέσα σε αυτό, φυσικά, περιλαμβάνονται και συνεργασίες και δημόσιες σχέσεις και ό, τι άλλο χρειάζεται. Ένα άλλο, τελείως διαφορετικό πράγμα, είναι η κριτική του μουσικού σου έργου καθαυτού. Εμείς στο soundgaze.gr, θα εμμείνουμε στην θέση μας να μιλάμε στις δισκοκριτικές μας για την μουσική την ίδια και όχι για διάφορα συμπαρομαρτούντα.
Αν ανήκετε στην κατηγορία των φανατικών υποστηρικτών του συγκροτήματος, η νέα του αυτή κυκλοφορία πιθανότατα θα σας ενθουσιάσει. Περιέχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους: το alt rock όπως οι Sonic Youth αντιλαμβάνονται, το post punk όπως το έπαιξαν οι Fall, garage/punk ξεσπάσματα, θόρυβο αλλά και μελωδία, καθώς και τόλμη στον τρόπο διαχείρισης των ιδεών τους.
Τα όσα εκτίθενται παρακάτω αφορούν όλους τους υπόλοιπους (απλώς συμπαθούντες, έως και ορκισμένους εχθρούς), χωρίς απαραίτητα να αναιρούνται στο σύνολό τους όσα παραπάνω έγραψα. Οι Callas είναι ένα καλό συγκρότημα, για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν χρειάζεται και πάρα πολλή φιλοσοφία για να καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα. Έχουν να επιδείξουν σε όλη την πορεία τους πολλά εξαιρετικά κομμάτια για να το αποδείξουν. Και δεν χρειάζεται να μας το εξηγήσει αυτό ο Nick Cave για παράδειγμα (με όλο τον αληθινό και ανυπόκριτο σεβασμό προς τον «μεγάλο», για να μην παρεξηγούμαστε). Το πρόβλημα με τους Callas δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι συχνά είναι άνισοι. Η ίδια ηχογράφηση μπορεί να περιλαμβάνει δύο-τρία διαμάντια από αυτά που σε αφήνουν άφωνο, συγχρόνως μπορεί να είναι όσο καλοδουλεμένη γίνεται (και, πιστέψτε με, ο κόπος και η προσπάθεια πάντα ακούγονται, όταν υπάρχουν, και εδώ υπάρχουν), αλλά την ίδια στιγμή να περιέχει και κομμάτια που είναι αδιάφορα ή ημιτελή, που θέλουν να πάνε κάπου αλλά στην πορεία χάνουν τον δρόμο. Αυτή ήταν πάντοτε η αίσθηση που μου άφηναν οι Callas και το αποτέλεσμα είναι να καταλήγουν σε δίσκους που συνολικά με αφήνουν με έντονη την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Το πρόβλημά μου με τους Callas, κοντολογίς, δεν είναι ότι είναι κακοί. Είναι ότι δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να είναι όσο καλοί μπορούν να γίνουν. Ένα συγκρότημα που έχει γράψει κομμάτι σαν το Anger, ας πούμε, είναι εντελώς προφανές ότι έχει πραγματικές και όχι θεωρητικές δυνατότητες.
Το Half Kiss Half Pain, την παραγωγή του οποίου υπογράφει για άλλη μία φορά ο πολύς Jim Sclavunos και μόλις κυκλοφόρησε, έρχεται να ανασκευάσει εν μέρει αυτή την εικόνα και αυτό συμβαίνει από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Το It’s Sunday I’m Bleeding είναι ένα πολύ όμορφο, πολύ ισορροπημένο κομμάτι που περιέχει ίσες δόσεις alt rock και indie pop, έχει δυνατό ρυθμό και όμορφα φωνητικά. Η συνέχεια, με το μελωδικό Sad Erection είναι εξίσου καλή, αν όχι καλύτερη. Και τα θετικά του δίσκου δεν εξαντλούνται στα κομμάτια αυτά: Το χαμηλών τόνων The Great Eastern με τα εξαιρετικά δεύτερα γυναικεία φωνητικά είναι μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς πριν «ανεβάσει στροφές» στο τέλος μου έφερε στο μυαλό μέχρι και τον Leonard Cohen (ιδίως εξαιτίας αυτών των δεύτερων φωνητικών). Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα Blue και So Sweet, που αποδεικνύουν ότι οι Callas αποδίδουν πολύ καλά όταν «μολύνουν» το πιο διανοουμενίστικο (καταχρηστικά το λέω, απλώς χάριν ευκολίας) alt rock τους με βρώμικο rock’n’roll. Κανονικά το ίδιο θα έπρεπε να πω και για το Cut, που είναι κατά το ήμισυ garage punk και κατά το ήμισυ Fall αλλά κάπου στην μέση έχει ένα ιδιαίτερα χαμηλών τόνων ρεφραίν που «αδειάζει» το κομμάτι. Όταν οι παραμορφωμένες κιθάρες ξαναμπαίνουν το momentum έχει χαθεί. Το κομμάτι έχει χάσει όλη την πρωτόγονη ομορφιά του, αυτό το άγριο drive που είναι σχεδιασμένο να ξεσηκώνει. Το Could You? είναι ένα ακόμη παράδειγμα καλών ιδεών που δεν καταλήγουν εκεί που θα μπορούσαν: τα φωνητικά μέρη στο πρώτο μέρος του κομματιού αποτελούν την πιθανότατα πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου, ενώ η συνέχεια, που σφραγίζεται από abstract κιθαριστικά θέματα παιγμένα πάνω σε ένα ιδιόρρυθμο όσο και ενδιαφέρον beat που θα μπορούσε να έχει γραφτεί από οποιοδήποτε καλό no wave σχήμα είναι καταφανώς άσχετη με το πρώτο μέρος και πηγαίνει χαμένη, κάτι που είναι πολύ κρίμα και το εννοώ. Το ομότιτλο πάλι, ξεκινά εκρηκτικά για να καταλήξει σε ένα ρεφραίν (ας το πούμε) που δεν του αξίζει.
Με δεδομένο ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι σε σχετικώς καλά, χωρίς πάντως να εντυπωσιάζουν, το τελικό αποτέλεσμα προφανώς δεν είναι κακό. Πιθανότατα μάλιστα είναι πιο ισορροπημένο από άλλες ηχογραφήσεις τους. Από την άλλη, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου είναι πάλι εδώ, λιγότερο έντονη ίσως, αλλά παρούσα. Έχω την εντύπωση (είναι προφανώς αδύνατο να γνωρίζω με βεβαιότητα) ότι οι Callas διακατέχονται από ένα άγχος να δημιουργήσουν ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο δίσκο. Πιθανότατα αυτό ακριβώς είναι που τους εμποδίζει να το πετύχουν. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο (που το εύχομαι ειλικρινά), το Half Kiss Half Pain έχει να προσφέρει όπως είπαμε μερικές πολύ καλές στιγμές που αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά ότι οι δυνατότητες υπάρχουν.
6/10
