Λίγο πριν μπει στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα της σύγχρονης μουσικής, ο David Bowie, μπορεί να κοιτά με ικανοποίηση πίσω του. Έχει παίξει σχεδόν τα πάντα, έχει επηρεάσει λεγεώνες καλλιτεχνών, έχει ανοίξει δρόμους, έχει προκαλέσει, έχει μισηθεί και λατρευτεί όσο σχεδόν κανείς. Και, έχοντας ζήσει την πολυκύμαντη ζωή που έζησε, είμαστε τυχεροί που ακόμη βρίσκεται κοντά μας.

Από τα μουσικά είδη που έπαιξε ο Bowie, θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε δύο βασικές συνιστώσες. Την art-rock της δεκαετίας του ’70 και τις πιο πειραματικές, ηλεκτρονικές αναζητήσεις του στις δεκαετίες του ’80 και (ιδίως) του ’90. Η τελευταία περίοδος της καριέρας του Thin White Duke ξεκίνησε με το The Next Day (2013) που βασίζεται στις πιο παραδοσιακές ροκ φόρμες της πορείας του. Ένας πολύ καλός δίσκος αναμφίβολα, βασισμένος όμως στην ασφάλεια της πεπατημένης. Και εκεί που οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο ηλικιωμένος Bowie, επηρεασμένος από τον σχεδόν νομοτελειακό συντηρητισμό που επιφέρει η πάροδος των χρόνων, θα συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, έρχεται το Blackstar, ίσως ο πιο περίεργος και πειραματικός δίσκος της καριέρας του.

Το κουαρτέτο των νέων μουσικών του συνεργατών με επικεφαλής τον ταλαντούχο σαξοφωνίστα Donny McCaslin δημιουργεί σε όλο το δίσκο ένα διαφορετικό μουσικό καμβά. Σκοτεινό, αλλοπρόσαλλο, εκκεντρικό, χαοτικό μέσα σε μια ιδιότυπη τάξη, κλειστοφοβικό και ταυτόχρονα οραματικό.

Από τις πρώτες νότες του εισαγωγικού ομώνυμου κομματιού αντιλαμβάνεται κανείς την αλλαγή της ατμόσφαιρας. Noir ηλεκτρονικά πεδία, jazz πινελιές, ασύμμετρα beats, μινιμαλιστικό σαξόφωνο, αλλαγές ρυθμού και η φωνή του Bowie να πιάνει υψηλότερες οκτάβες, θυμίζοντας ψαλμό. Μια συγκλονιστική εισαγωγή 9 λεπτών που προσωπικά με εξέπληξε με τη δύναμή της. Με αποκλίσεις, το πνεύμα του δίσκου παραμένει ίδιο και στα υπόλοιπα κομμάτια, με εξαίρεση ίσως το πιο straightforward I Can’t Give Everything Away που κλείνει το δίσκο με μια αχτίδα φωτός.

Το Tis A Pity She was a Whore είναι η πιο ρυθμική στιγμή του δίσκου, ένα σαξοφωνικό όργιο που πίσω του κρύβεται μια τυπική rock’n’roll φόρμα. Σε ανάλογο κλίμα κινείται το Sue (or in a Season of Crime), ενώ το εξαιρετικό, κινηματογραφικό Lazarus είναι κλειστοφοβικό και εφιαλτικό, και αποτυπώνεται άψογα στο ευρηματικό video που σκηνοθέτησε ο Johan Renck (με θητεία στο Breaking Bad). Ξεχωρίζει, επίσης, η  στοιχειωμένη μπαλάντα Dollar Days που ασχολείται με το θέμα της θνητότητας.

Ο Bowie στην αρχή του 2016 και στα 69 του χρόνια πετάει το γάντι στους επιγόνους του, για το αν έχουν τα κότσια να φτιάξουν, σε μια εποχή πλαστικοποίησης και βαρετής ομοιομορφίας, καινοτόμα και ιδιαίτερη μουσική υψηλής ποιότητας. Κάτι μου λέει ότι τους έχει ήδη δυσκολέψει αφάνταστα…

(ΥΓ Ελπίζω ο Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργος Κατρούγκαλος να μην ακούσει το δίσκο. Επίκειται σίγουρα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης…)

8,5/10