Εντάξει, το καθυστερήσαμε αυτό, το ξέρουμε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να πεις μία καλή κουβέντα, ιδίως όταν είναι και τόσο δικαιολογημένη.
Ξεκινώ με μία παρατήρηση: πρόκειται για παράξενο δίσκο. Τι το παράξενο μπορεί να έχει ο δίσκος ενός συγκροτήματος που είναι λίγο ως πολύ πολιτογραφημένο ως garage pop, θα με ρωτήσετε. Μα, ακριβώς ότι ο δίσκος δικαιολογεί μόνο ως ένα σημείο το χαρακτηρισμό garage pop. Κατά τα λοιπά, είναι μη κατατάξιμος.
Στην πραγματικότητα, ο δίσκος είναι χωρισμένος σε δύο σαφώς διακριτά μέρη. Το πρώτο μέρος καταλαμβάνουν κομάτια που επιφανειακά είναι όντως garage pop. Επιφανειακά, γιατί σε όλα υπάρχει μία γερή δόση psych pop. Το opener Carol Waits ξεκινά ως garage rock διαμαντάκι, που το έχουμε όλοι ξανακούσει κάπου, αλλά πάντοτε μας ενθουσιάζει, όμως ξαφνικά περνά σε ένα υπέροχο ψυχεδελικό πέρασμα για να επανέλθει. Αντίστοιχη ψυχεδελική αλλαγή υπάρχει και στο Gambling Woman, εντελώς απροσδόκητα, καθώς είναι το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου. Το Yellow Balloon πάλι, έχει μία καλειδοσκοπική επίφαση, στην ουσία όμως είναι 60s pop πρώτης διαλογής, που αν κλείνει το μάτι στους Love, οφείλει σαφώς περισσότερα στους Zombies. Εξαιρετικά καλά γραμμένο κομμάτι, από αυτά που σε κάνουν να χαίρεσαι να τα ακούς. Στο κολλητικό Girl Who Looks Like A Boy το σχήμα: δυνατό κύριο θέμα – ψυχεδελική αλλαγή επανέρχεται δυναμικά. Και κάπου εκεί που είσαι βέβαιος ότι κρατάς στα χέρια σου έναν από τους πολύ αξιόλογους ελληνικούς garage δίσκους, το garage τελειώνει. Για να ανακαλύψεις ότι δεν σε νοιάζει καθόλου (και αυτό το έγραψε μόλις ένας λάτρης του garage, αν έχει κάποια αξία).
Η γέφυρα προς την πλήρη αλλαγή ύφους είναι το πολύ καλό Pleasing Illusions, ένα ψυχεδελικό κομμάτι στο ύφος των Brian Jonestown Massacre (με μία κάποια ομοιότητα με το No Come Down των ιδίων). Από εκεί και πέρα, ξεκινά στην ουσία το δεύτερο μέρος του δίσκου, όπου ο ακροατής γίνεται μάρτυρας του περάσματος των Drunken Haze από το acid rock του Reflections Of Your Mind (με εντελώς ξένα προς το είδος δεύτερα φωνητικά), στο δύσκολα κατατάξιμο Paper Planes που αν στα ορχηστρικά του μέρη παραπέμπει στα 70s, τα φωνητικά της Matina Sous Peau θυμίζουν την Hope Sandoval. Σε αυτό το σημείο το πράγμα με το I Wanna Dream Again, επιστρέφει στην psych garage pop της πρώτης πλευράς, με μία όμως δόση indie pop. Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει όλα, ο δίσκος καταλήγει θριαμβευτικά με το υπέροχα μελωδικό Endless Fairytale όπου η ψυχεδέλεια αναμιγνύεται με την dream pop.
Αν δεν έχει καταστεί ήδη σαφές, έχουμε να κάνουμε με έναν πάρα πολύ δίσκο, με ισχυρό σημείο του τις ίδιες τις συνθέσεις. Όχι δεν σημαίνει ότι εκτελεστικά είναι κακός ο δίσκος, απλώς, ενώ οι My Drunken Haze συνολικά κάνουν τα πάντα σωστά, ηχούν κάποιες φορές λίγο πιο απόμακροι από ό,τι θα προτιμούσα προσωπικά. Μικρό το κακό, πιστέψτε με: μιλάμε για μία πληρέστατη ηχογράφηση υψηλού επιπέδου, περιλαμβανομένης και της παραγωγής του King Elephant, ο οποίος έδωσε ένα πιο νεωτερικό ηχόχρωμα στον ήχο, χωρίς όμως να ξεμακραίνει επικίνδυνα από την πεπατημένη του garage, όπου αυτό ήταν αναγκαίο. Ιδιαίτερα επιτυχής ο ήχος των κρουστών, που σε κάποια κομμάτια αποκτά μία πιο επεξεργασμένη, στα όρια του ηλεκτρονικού υφή.
Ελπίζω η επόμενη κυκλοφορία να μην αργήσει.
8/10
