Ποια είναι η τελευταία πραγματικά σπουδαία γυναικεία φωνή που ακούσατε; Γνωρίσαμε τη Μαρία Λατσίνου από τη συμμετοχή της στην Live Project Band του σπουδαίου κιθαρίστα/συνθέτη Socos, ενώ έχει πάρει μέρος και σε διάφορα project του Χρήστου Αλεξόπουλου. Ο Αλεξόπουλος εμπιστεύτηκε τη φωνή της Λατσίνου για το τελευταίο άλμπουμ του σε δικούς του στίχους και μουσική, χρησιμοποιώντας το όνομά της και εισάγοντάς την έτσι στη δισκογραφία ως αυτόνομη καλλιτέχνιδα. Το αποτέλεσμα δικαιώνει την εμπιστοσύνη του δημιουργού στην ερμηνεύτρια.

Το συνοδευτικό δελτίο τύπου για το Μία Ανάσα Δρόμος δεν υπερβάλλει, ούτε γράφει ανακρίβειες: Το ιδιαίτερο ηχόχρωμα του δίσκου πράγματι δεν απαντάται συχνά σε εγχώρια άλμπουμ. Ούτε η ουσιαστική φωνητική προσωπικότητα της Λατσίνου, η οποία άλλοτε χρησιμοποιεί θεατρικούς τρόπους και άλλοτε καθαρά τραγουδιστικούς, κάπου σχεδόν ψιθυρίζοντας και αλλού σκίζοντας τις φωνητικές της χορδές. Το να γράψουμε πως “η ερμηνεία της Λατσίνου θυμίζει Μποφίλιου” θα ήταν απλώς μία ενοχλητική υπεραπλούστευση, που βρίσκει πάτημα κυρίως στην εκφορά της στη Γιορτή (αν και προσωπικά μου θυμίζει περισσότερο ...Μαρινέλλα εκεί) και το ύφος του κομματιού αυτού. Η Λατσίνου αξιοποιεί με καλύτερο τρόπο την φωνητική της κατάρτιση, ελέγχοντας τους φθόγγους που παράγει ώστε να εξυπηρετήσει τον στόχο και την ατμόσφαιρα του κάθε κομματιού (μία ισορροπία που η Νατάσα δείχνει πως ακόμη αναζητά, ώστε να εκμεταλλευτεί με σωστό τρόπο την εντυπωσιακή φωνή της ερμηνευτικά). Με αυτόν τον τρόπο, η ποικιλία των μελωδιών και των τρόπων γίνεται πιο ευδιάκριτη στο άλμπουμ.

Οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις είναι ιδιαιτέρως τολμηρές “για έντεχνο δίσκο” (και σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη ορολογία, ακούσια φέρνει πλέον ένα συγκεκριμένο τύπο μουσικής στο μυαλό μας, οπότε δεν έχει νόημα να την ξαναχρησιμοποιήσω σε αυτήν την παρουσίαση). Οι επιρροές που κίνησαν τον Αλεξόπουλο (ειρήσθω εν παρόδω, κεφαλή της Puzzlemusik που κυκλοφορεί το άλμπουμ) δεν προέρχονται ούτε από τις χαμένες πατρίδες της Μικρασίας, ούτε από την παράδοση που δημιούργησε ο Μάνος Χατζιδάκις (οι σύγχρονοί του τραγουδοποιοί αρέσκονται στο να λένε πως εμπνέονται ιδιαίτερα από το τρίπτυχο Beatles-Χατζιδάκις-Τσιτσάνης, λες και τα πάντα σταματούν εκεί που ξεκίνησαν) κι ας ξεγελάει η ελληνική γλώσσα των στίχων. Εδώ η αρχή και το τέλος παραπέμπουν στη Δύση με έναν ώριμο αλλά και ανεπιτήδευτο τρόπο. Το πνεύμα του άλμπουμ παίρνει ενορχηστρωτικά στοιχεία ξεκάθαρα από την jazz, μέσα από το πρίσμα της οποίας περνούν το tango, το swing αλλά και το rock σε διάφορες δοσολογίες. Οι χαμηλοί τόνοι που κρατούνται σε όλο σχεδόν το άλμπουμ μπορεί να δυσαρεστήσουν όσους για κάποιο λόγο ανάμεναν την δυναμική παρουσία π.χ. μίας ηλεκτρικής κιθάρας, αλλά η εγγραφή έχει γίνει έτσι ώστε να υποθάλπει με επιμέλεια την ένταση που αναμένεται να εκλύουν στη ζωντανή απόδοσή τους - του λόγου το αληθές, σύμφωνα με τις πληροφορίες που θα βρείτε σε άλλο χώρο του site, θα διαπιστώσουμε σύντομα στο Θέατρο Πόρτα.

Υπάρχουν σίγουρα κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν από το σύνολο μέσα στο Μια Ανάσα Δρόμος. Το εναρκτήριο Θα Είμαι Εκεί δίνει το στίγμα του δίσκου με το καλημέρα της modern-jazz εισαγωγής à la Esbjorn Svensson Trio και παρουσιάζει την συγκρατημένη, χαμηλόφωνη πλευρά της Λατσίνου. Η Χαμένη Γενιά, επανεκτέλεση της ομότιτλης μποσσανόβας που περιέχεται στο άλμπουμ του Αλεξόπουλου “Παραπούνες και Τριαφύνταλλα” από το μακρινό πια 2006 και στην οποία η Λατσίνου συμμετείχε τότε ως δεύτερη φωνή, φαντάζει τρομακτικά επίκαιρο στιχουργικά. Το Σπασμένο Γυαλί ξεκινάει σαν Chinawoman και μέσα από το πρίσμα μίας 80s τραγουδοποιοίας μεταβαίνει με φυσικό τρόπο σε ένα όργιο στα όρια του ακουστικού noise (;). Ο Χρόνος Μου Τελειώνει αφαιρεί τις κιθάρες από τους dEUS και χτίζει ένα σπαρακτικά ελεγειακό κομμάτι αποκλειστικά πάνω στις ακροβασίες της κρητικής λύρας (όντως!) και τους ρυθμούς των ντραμς. Και άλλα θα μπορουσαν να αναφερθούν εδώ (π.χ. το σπαραξικάρδιο Θα Μάγευα Λουλούδια), όμως ο δίσκος κερδίζει κυρίως στην ακρόασή του ως άλμπουμ, ως σύνολο, και αυτό σίγουρα θα αρέσει σε όσους αντιμετωπίζουν την μουσική ως ολοκληρωμένο έργο και όχι singles και βιντεάκια στο Youtube.

Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς λόγω ύφους, ο δίσκος κρατάει την ιδιότυπη underground αίσθηση του δημιουργού του και δεν απευθύνεται άμεσα (ευτυχώς) στο κοινό των ραδιοφωνικών playlists και του Jazler. Κλείνει όμως το μάτι σε ακροατήριο που, είτε προτιμά mainstream είτε λιγότερο δημοφιλείς εκφραστικούς τρόπους, αγκαλιάζει τις μουσικές ιδιαιτερότητες, συστήνοντας παράλληλα μία ποιοτική ερμηνεύτρια της οποίας το όνομα αξίζει να αναφέρεται μεταξύ των ελπιδοφόρων ονομάτων του χώρου.

7.5/10