Οι Antimatter έχουν αποκτήσει ένα μικρό αλλά πιστό κοινό στη χώρα μας και κάθε επίσκεψη του συγκροτήματος αποτελεί μια καλή ευκαιρία για «μάζωξη» των φίλων της μπάντας του Mick Moss. Κάπως έτσι εξελίχθηκε και αυτή τη φορά το live στο Death Disco (κι όχι στο An Club που έχει αποδειχθεί σημαδιακό για το γκρουπ και υπάρχει στον τίτλο του σχετικού live album), μόνο που τη φορά αυτή ο ηλεκτρικός ήχος ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της βραδιάς.
To support σχήμα της συναυλίας ήταν το ίδιο με την προηγούμενη φορά (όχι πολύ συχνό φαινόμενο), δηλαδή οι Αθηναίοι metallers Dreambleed. To 2013 η προαναγγελθείσα τότε ακουστική εμφάνιση των Antimatter είχε ως φυσικό επακόλουθο να παίξουν και οι Dreambleed ακουστικά. Τώρα η μπάντα είχε την δυνατότητα να παρουσιάσει τον «κανονικό» της ήχο, ένα μοντέρνο metal με πολλές επιρροές από το αποκαλούμενο «συμφωνικό metal», όπως αποτυπώνεται στο ντεμπούτο τους Beautiful Sickness (2015). Αναμφίβολα σημαντική ευκαιρία για το σχήμα, το οποίο ενάντια στα τεχνικά προβλήματα (ο frontaman τους «δεινοπάθησε» σε όλη τη διάρκεια του live τους), έδωσε ένα σαφές στίγμα της δουλειάς του. Μάλιστα καθώς η βραδιά ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, φρόντισαν να έχουν guests επί σκηνής, ενώ έπαιξαν έξυπνα με το κοινό ερμηνεύοντας το ρεφρέν του πολυαγαπημένου Fragile Dream των Anathema, προς τέρψιν των παρευρισκομένων (μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, για τους fans των Anathema, οι Antimatter ήταν πάντα φίλια προσκείμενο σχήμα λόγω της συμμετοχής κάποτε του άλλοτε frontman τους Duncan Patterson).
Η τελευταία εμφάνιση των Antimatter στην Ελλάδα (στον An Club, πριν από 3,5 χρόνια) περιελάμβανε ένα ακουστικό set. Τότε είχε εμφανιστεί μόνος με την κιθάρα του επί σκηνής ο Mick Moss, έχοντας πλάι του μονάχα την τραγουδίστρια Vic Anselmo. Αυτή τη φορά το poster και το δελτίο τύπου ήταν ξεκάθαρα: “an electric evening of Antimatter”. Εν ολίγοις η μπάντα εμφανίστηκε ως ένα rock trio με καθαρά ηλεκτρικό προσανατολισμό, συμβαδίζοντας έτσι με την ηχητική κατεύθυνση των τελευταίων album τους. Η πιο πρόσφατη δουλειά των Άγγλων (The Judas Tree, 2015) κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο και ακολoυθούσε κι αυτό τη λογική του συγκεκριμένου ήχου, που έχει ενστερνιστεί τα τελευταία χρόνια ο Moss. Ως αναμενόμενη συνέπεια το set ήταν βασισμένο σε συνθέσεις του τελευταίου δίσκου, όπως για παράδειγμα το Killer με το οποίο ξεκίνησαν αλλά και σε σχετικά νεότερα κομμάτια όπως το θαυμάσιο Paranova (από το πολύ αξιόλογο Fear Of Unique Identity του 2012). Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι επιλογές από το παρελθόν σαν το όμορφο Over Your Shoulder από το ντεμπούτο τους Saviour που κυκλοφόρησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε μια αρκετά διαφορετική εκτέλεση στο Welcome To The Machine των Pink Floyd. Η συγκεκριμένη εκδοχή του πασίγνωστου κομματιού αποτελεί μάλιστα το πιο πρόσφατο single του μπάντας αφού μόλις κυκλοφόρησε σε cd από το label του Moss (12 υπερτυχεροί, μεταξύ των οποίων και ο φωτογράφος του site, έφυγαν με ένα από τα ισάριθμα αντίτυπα που είχαν απομείνει στο γκρουπ και πωλήθηκαν δια χειρός Moss!).
Όπως προαναφέραμε, ο καθαρά ηλεκτρικός ήχος και η ένταση ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά του live των Antimatter. Το κλασικό για τη rock μουσική trio (κιθάρα – μπάσο – τύμπανα) υπηρέτησε άριστα αυτό το σκοπό. Ωστόσο έχει και κάποιους περιορισμούς. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη δισκογραφία του γκρουπ γνωρίζουν ότι η μουσική τους έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις στην ηχητική κατεύθυνση. Για παράδειγμα, η ακουστική πλευρά των κομματιών ή κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν από το παρόν σχήμα. Πέραν αυτού όμως, η πεμπτουσία της μουσικής των Antimatter ήταν εκεί, αυτή η βαριά, μελαγχολική, τυπική βρετανική ατμόσφαιρα ήταν πανταχού παρούσα. Όπως επίσης και η χαρακτηριστική, στεντόρεια φωνή του Moss που σε αυτό το κομμάτι υπήρξε πραγματικά άψογος.
Τι μένει από αυτή την εμφάνιση τελικά; Ουσιαστικά επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η σχέση αγάπης του, μικρού έστω, πυρήνα των φίλων της μπάντας προς αυτή (τα αισθήματα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι αμοιβαία σε αυτή την περίπτωση). Το γκρουπ δεν έγινε ποτέ «μαζικό» αλλά ποτέ επίσης δεν προσποιήθηκε ότι είναι κάτι άλλο, η μουσική του παρέμεινε πάντοτε πιστή σε ένα συγκεκριμένο όραμα. Η δεύτερη σημαντική διαπίστωση (γνωστή από χρόνια) έχει να κάνει με τη γοητεία που ακούν οι μελαγχολικοί, σκοτεινοί ήχοι στους εγχώριους μουσικόφιλους (εντελώς ανεξήγητο φαινόμενο για ένα μεσογειακό λαό). Τα δυο παραπάνω αποτελoύν σημαντικά εχέγγυα για θεωρήσουμε ως βέβαιο ότι οι Antimatter θα συνεχίσουν να μας επισκέπτονται τακτικά.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
