Μπορεί αρκετοί από τους τακτικούς αναγνώστες μας να θεωρούν ανήκουστο ως σκανδαλώδες το γεγονός, όμως το συμφωνικό metal έχει πολλούς και πιστούς οπαδούς στην Ελλάδα, που στηρίζουν έμπρακτα τα σχετικά συγκροτήματα αγοράζοντας τους δίσκους τους και παρακολουθώντας τις συναυλίες που διοργανώνονται. Οι Ολλανδοί Epica με το σπαθί τους έχουν καταλάβει περίοπτη θέση στην πρώτη κλάση των συμφωνικών metal groups (που, παρεμπιπτόντως, απαντώνται σχεδόν αποκλειστικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο) έχοντας καταστεί δυνατό συναυλιακό χαρτί για τα ελληνικά δεδομένα. Απόδειξη η, για πολλοστή εμφάνισή τους, γεμάτη αρένα του χώρου που τους φιλοξενεί - στην περίπτωση του 2015, το Fuzz Club στον Ταύρο - και η καθολική συμμετοχή του κοινού στα τεκταινόμενα. Για αυτά όμως θα μιλήσουμε παρακάτω.
Πριν ξεκινήσουμε, ας ξεκαθαριστεί κάτι για πολλοστή φορά. Θα έπρεπε να θεωρείται προφανές πως ο μαρκετίστικος όρος female-fronted metal είναι αδόκιμος, διότι δεν επιχειρεί να περιγράψει τα όρια ενός μουσικού είδος. Όμως τείνει να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από τους οπαδούς, τον μουσικό τύπο και τις εταιρίες στις προωθητικές τους ενέργειες. Ακούς female-fronted metal; Ουσιαστικά δεν έχεις καμία αισθητική απαίτηση από το μουσικό παράγωγο που φτάνει στα αυτιά σου - αρκεί να έχει σκληρές κιθάρες και μία γυναίκα στη φωνή. Εννοείται από τα παραπάνω πως ο όρος δεν θα χρησιμοποιηθεί καθόλου στο παρακάτω κείμενο, αφήστε που ο γράφων προτείνει την κατάργησή του και την δημόσια διαπόμπευση με πολύχρωμο κωνικό καπελάκι “dunce” εκείνων που συνεχίζουν να την διατηρούν στο λεξιλόγιό τους.
Οι Jaded Star στην πράξη δεν απέχουν πολύ από την έννοια της all-star μπάντας. Η τραγουδίστρια Maxi Nil έχει γυρίσει με επιτυχία την μισή ελληνική ατμοσφαιρική metal σκηνή συν τη θητεία της στους Αυστριακούς Visions Of Atlantis για 4 χρόνια, ο drummer Raphael Saini βρέθηκε για μία περίοδο στους Iced Earth και γενικώς προτιμάται ως session, ο κιθαρίστας Κώστας Βρεττός εκ Θεσσαλονίκης έλαμψε ως το ⅓ των ιστορικών Horizon’s End και επιχειρεί αυτήν την στιγμή μια διαφορετική προσέγγιση με τους Wardrum… Και μόνο η γνώριμη παρουσία της Μάχης, όμως, η σκηνική της άνεση και ο αέρας της έμπειρης frontwoman αρκούσε για να συμμετέχει το κοινό δυναμικά στην εμφάνιση των Jaded Star - παραδόξως, την πρώτη τους σε ελληνικό έδαφος - κι ας μην είχε ακόμη κυκλοφορήσει το επίσημο ντεμπούτο τους. Η Μάχη ερμήνευε χωρίς πρόβλημα και ο Βρεττός έπαιζε κιθάρα χωρίς πένα δίνοντας μια πιο ευγενή και “ομαλή” αίσθηση στο παίξιμό του. Σε μουσικό επίπεδο δεν πρωτοτύπησαν, αλλά κράτησαν και με το παραπάνω ένα κοινό που έτσι κι αλλιώς είχε έρθει να ακούσει κάτι αντίστοιχο.
Η λήξη της εμφάνισης των Jaded Star σήμανε την ώρα για να ξετυλιχθεί το πανό με το εξώφυλλο του πλέον πρόσφατου άλμπουμ των Epica (The Quantum Enigma) γεμίζοντας το background της σκηνής και ξεσηκώνοντας ιαχές πανηγυρισμών από ένα κοινό που κατά πλειοψηφία περίμενε εκείνη τη συναυλία από την ημέρα της ανακοίνωσής της. Τα στοιχεία δείχνουν πως η παραπάνω πρόταση δεν περιέχει κανέναν τόνο υπερβολής: τα VIP εισιτήρια που εκδίδει η ίδια η μπάντα έκαναν φτερά σχεδόν αμέσως (αν και σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ελάχιστα πρέπει να άξιζαν τα χρήματά τους), ενώ η προπώληση είχε ήδη ξεπεράσει τα πρώτα τριψήφια νούμερα μήνες πριν γίνει το live. Είπαμε, το συμφωνικό metal έχει πιστούς και ενθουσιώδεις ακόλουθους. Κανείς τρίτος, λοιπόν, δεν εξεπλάγη όταν διαπίστωσε πως η όμορφη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο live μεταξύ του κοινού δεν εξαντλούνταν μετά τις πρώτες σειρές με τον εξ ορισμού φανατικότερο πληθυσμό. Το παιάνισμα της εισαγωγής του Originem, η είσοδος στην σκηνή των μουσικών ένας ένας και εν τέλει η αποκάλυψη της φιγούρας της Simone Simons σήμαναν την επίσημη εκκίνηση μιας συναυλίας που θα κρατούσε την τιμιότατη διάρκεια των δύο περίπου ωρών.
Οι Epica έδωσαν τον ορισμό της επαγγελματικής συναυλίας – ή περίπου, για την ακρίβεια. Όλες τους οι κινήσεις ήταν μεν άρτια προγραμματισμένες αλλά οι ίδιοι, αισθανόμενοι άνετα με το “όλα βαίνουν καλώς σύμφωνα με το σχέδιο”, είχαν την ελευθερία να είναι πιο ευδιάθετοι και χαλαροί μεταξύ τους και απέναντι στο κοινό τους. Τίμησαν όλες τις εποχές της δισκογραφίας τους προς χαρά όλων. Αναμενόμενα λόγω χρονικής εγγύτητας ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το τελευταίο τους άλμπουμ, σοφή επιλογή έτσι κι αλλιώς μιας και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει. Έδωσαν στο κοινό μία πραγματική δυνατότητα επιλογής σε πραγματικό χρόνο ενός κομματιού μέσα στο σετλίστ - και όντως στα καταγεγραμμένα χαρτιά/σκονάκια υπήρχαν και οι δύο επιλογές The Last Crusade/Sensorium. Μιας και έγινε η αναφορά, τα Sensorium και Cry For The Moon έφεραν στον γράφοντα αναμνήσεις της εποχής που η ενασχόληση με το ατμοσφαιρικό metal ήταν εντονότερη - μιλάμε για το σωτήριο έτος 2003… Λίγο πριν το τέλος οι έγχορδοι κατέβηκαν από την σκηνή στο photo pit όσο συνέχιζε το Unchain Utopia για να βρεθούν ακόμη πιο κοντά στον κόσμο τους, σε μία κίνηση που ενθουσίασε τις πρώτες σειρές. Ο κημπορντίστας Coen Janssen ενίοτε άφηνε τα κύρια πλήκτρα του, φορούσε το πιο ελλειψοειδές keyboard που έχετε δει και ερχόταν μπροστά. Ο ήχος τήρησε αρκετά καλές ισορροπίες, κάτι αξιοπρόσεκτο, ειδικά αν σκεφτούμε πως η μουσική των Epica περιέχει πολλή πληροφορία και ως εκ τούτου απαιτεί πράγματι σχεδόν άψογο ήχο για να αναδειχθεί. Εκτελεστικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τίποτα σημαντικό: οι συγκεκριμένοι Ολλανδοί είναι δεξιοτέχνες και ο βασικός πυρήνας τους παίζει χρόνια μαζί, οπότε το δέσιμο μεταξύ τους ήταν ένα από τα ευχάριστα δεδομένα της συναυλίας.
Αναμφίβολα η σταρ της βραδιάς ήταν η καλλίφωνη Simone, όσο κι αν απομακρυνόταν συχνά από την μπροστινή θέση για να δοθεί το απαραίτητο credit στον mastermind, κιθαρίστα και growler Mark Jansen. Ευχάριστη αλλά και ιδιαίτερα συγκρατημένη στις αντιδράσεις της, ήταν συνεπέστατη στα φωνητικά της καθήκοντα αλλά ποτέ δεν φάνηκε να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στην μπάντα, σεβόμενη την προσφορά και των υπόλοιπων μελών. Φυσικά έλαβε το μεγαλύτερο μέρος της αγάπης του κόσμου - δεν είναι μυστικό πως η παρουσία της και μόνο είχε την ικανότητα να δώσει ένα push στην εμπορικότητα και αναγνωρισιμότητα των Epica (αν θεωρήσετε πως η παραπάνω παράγραφος γράφτηκε μόνο και μόνο για να δώσει εύλογο χώρο για μία ακόμη φωτογραφία από το live, ένα δίκιο θα το έχετε…)
Με το Consign To Oblivion, τυπικό κλείσιμο για τις συναυλίες τους, οι Epica αποχαιρέτησαν το Αθηναϊκό κοινό, δίνοντας ραντεβού μαζί του για την επόμενη περιοδεία… δεν σας ακούγεται πολύ τυποποιημένη η παραπάνω πρόταση; Σίγουρα (απαντάω εγώ για σας), αλλά οι χαρούμενες φάτσες των οπαδών μετά το τέλος του live και η αναμονή ενός μεγάλου γκρουπ ατόμων για αυτόγραφα και φωτογραφίες έξω από το venue επιβεβαίωσαν αυτό που όμορφα επαναλαμβάνεται σε κάθε εμφάνιση των Epica. Εφόσον οι οπαδοί στηρίζουν, δεν υπάρχει λόγος να μην επανέλθουν σε ένα αντίστοιχα θριαμβευτικό live από πλευράς προσέλευσης και ενεργής συμμετοχής.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
