Για να παίξεις πανκ πρέπει: α) Να φοράς πέτσινα, τζήν, σκισμένα, παραμάνες, λουκέτα, αλυσίδες, β) Το μαλλί σου να 'ναι καροτί, να μην ξεπερνά το μήκος του γκαζόν και ούτε κουβέντα για χαίτη, γ) Να μην ξέρεις τι θα πει οικογένεια, σπίτι, γονείς, παππούδες (δηλ. να τους έχεις φτύσει από καιρό με την κλασσική ρήση «Η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς. Γκέγκε;» αν πιστέψουμε τον Πετρόχειλο στους «Χούλιγκανς» του Δαλιανίδη), δ) Να κάνεις εμετό μόλις ακούς τη λέξη «παράδοση» και ε) Να΄ χεις λιώσει μέσα στα υπόγεια κλαμπ και καταγώγια του Λονδίνου, του Μάντσεστερ, του Κουήνς, του Σαν Φρανσίσκο, και (γιατί όχι;) της Πλατείας Εξαρχείων μακριά απ΄ το φώς του ήλιου.
Σωστά;
Όχι και τόσο.
Γιατί ο Jason Ringenberg (φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα), γέννημα – θρέμμα στο Σέφφιλντ του Ιλλινόϊς, παράλληλα με την θρησκευτική ανατροφή του και τις οικογενειακές Αμερικάνικες παραδόσεις που έλαβε στην φάρμα του μπαμπά του, λάτρεψε τον Bob Dylan, τον Jerry Lee Lewis, τους countrymen Hank Williams (ειδικά αυτόν), Johnny Hondon και George Jones, αλλά από την άλλη μεριά τους Rolling Stones, τους Creedence, τους New York Dolls και τους Sex Pistols. Ανακατεύοντας λοιπόν αυτό το χαρμάνι, ήθελε να φτιάξει μια μπάντα που να ακούγεται «σαν μια θρησκευτική Λειτουργία, μόνο στο πολύ πιο βρώμικο», όπως έλεγε ο ίδιος, τηρώντας την παράδοση της πατρίδας του και μπολιάζοντάς την με το πάνκ των Ramones. Και είχε την απαίτηση να το κατορθώσει αυτό φορώντας είτε μαύρο, είτε άσπρο είτε λεοπαρδαλέ (!) καουμπόϋκο καπέλο, πουκάμισο με κρόσσια και φω, φουλάρια, τεράστια αγκράφα με κορδόνια στον λαιμό, τζην και μπότες πάντα με σπιρούνια, μαλλί χαίτη με μακριά φαβορίτα μέχρι το σαγόνι, κοκκινοτρίχης με φακίδες και ασπρουλιάρης σε επίπεδο χλωμάδας, φέρνοντας πιο πολύ σε redneck (=βλάχο), που μετά το άρμεγμα παίρνει το αγροτικό του παππού του και πάει στο ντόπιο κλαμπ για να διασκεδάσει και να παίξει ξύλο (πολύ Dukes of Hazzard δεν σας θυμίζει αυτό;), παρά σε πάνκυ. Ήταν φανερό ότι ψήφιζε Ρήγκαν!!
Στις αρχές του 1979 λοιπόν ο φίλος μας σχημάτισε στην πατρίδα του την πρώτη του μπάντα, τους Shakespeare's Riot, και έπαιζαν κυρίως rockabilly, αλλά και συνθέσεις του Ringenberg στο στυλ του Dylan και του Τom Petty. Όμως το 1981 τους διαλύει και μετακομίζει στην κοιτίδα των ηρώων του, το Nashville, όπου υπογράφει στην ανεξάρτητη εταιρεία Praxis και μέσω αυτής γνωρίζει τους Perry Baggs (ντράμς, φωνητικά), Warner Hodges (κιθάρα, steel κιθάρα, φωνητικά) και Jeff Johnson (κιθάρα, μπάσο) και όλοι τους γίνονται Jason & the Scorchers, μπάντα που συνδύαζε όλα τα παραπάνω, μαζί με πολύ rockabilly, με την ωμότητα των Ramones και των Clash και (εν μέρει) τα κατάφεραν. Κι όλα αυτά, όχι στα μέρη που είπαμε στην αρχή, αλλά στο Nashville, όπου έτσι και λοξοδρομήσεις έστω και λίγο απ΄ την country, δεν τις γλυτώνεις τις φάπες!! Ειδικά στις live εμφανίσεις τους φαινόταν ολοφάνερα αυτός ο συνδυασμός με έναν ντράμερ – δυναμίτη, τον κιθαρίστα που έπαιζε κάνοντας συνέχεια «σβούρα» τόσο, που μόνο που τον έβλεπες ζαλιζόσουν (ψάξτε live τους για του λόγου το αληθές), ο δε τραγουδιστής ξόδευε την ενέργειά του (και τις αμφεταμίνες του) χορεύοντας συνέχεια, αλλά όταν ζωνόταν την ακουστική του κιθάρα ήταν φανερό ότι τον στοίχειωνε το φάντασμα του Hank Williams. Οι φίλοι μας αυτοί λοιπόν κατόρθωσαν (στα 4 πρώτα άλμπουμ τους τουλάχιστον) να συνδυάσουν την κάντρι, το καθαρόαιμο ροκ εν ρολ των Rolling Stones, με την ωμότητα των New York Dolls, το σπηντάρισμα των Cramps και των Ramones. Γι΄ αυτό και ο Tύπος έσπευσε αμέσως και τους κόλλησε την ετικέτα «Cow – Punk», ο θρύλος Link Wray και ο Steve Earle έπαιξαν κάποια στιγμή μαζί τους, ο κριτικός Mark Deming έγραψε ότι «σημάδεψαν το δρόμο για το cowpunk και την alternative country» και η εφημερίδα Sounds επαίνεσε το 1985 τα live τους ως την «βραδιά που επιβαλλόταν να είναι στο τοπ 5 των συναυλιών όλων των εποχών για όλους».
Ξέρετε πολλούς πάνκηδες να το καταφέρνουν αυτό; Ή αντίστροφα, πολλούς κάντρυμεν;
Οι στίχοι τους αναφέρονταν στην καθημερινή ζωή της Αμερικής των 80’s με πολλές επιδράσεις από την θρησκευτική τους ανατροφή (δέστε τίτλους τραγουδιών πιο κάτω για του λόγου το αληθές), και ούτε λόγος για ανεργία, απομόνωση, ναρκωτικά και άλλα που απασχολούσαν κατά κόρον τους πάνκ της εποχής. Πιο πολύ στον Springsteen ταίριαζαν στιχουργικά, γι΄ αυτό και τ΄ όνομά τους σήμαινε «ριψοκίνδυνοι οδηγοί» στην αργκό. Εκεί όμως που στα δικά τους τραγούδια τα θαλάσσωναν λίγο, στις διασκευές τα πήγαιναν περίφημα!
Με αυτά τα δεδομένα ήταν φανερό ότι στόχευαν σε Αμερικάνικα ακροατήρια, γι΄ αυτό και οι εμφανίσεις τους τότε περιορίστηκαν μόνο στην Αμερική ή στην Γερμανία, αλλιώς εάν πήγαιναν να παίξουν έτσι πανκ στην Βρετανία, θά΄τρωγαν τα κονσερβοκούτια της χρονιάς τους!!
Παρ΄ ότι το τελευταίο τους άλμπουμ Halcyon Times κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2010, εδώ θα μας απασχολήσουν τα πέντε (5) πρώτα άλμπουμ και EP’s που έβγαλαν στα 80΄s που αναδείκνυαν αυτήν τους την φρεσκάδα:
1\- Reckless Country Soul (EP 1982)
Tracklist: Shot down again – Broken Whiskey glass – I’m so lonesome I could cry.
Praxis / Mammoth Records MR 0127-2
Παραγωγός: Jack Emerson
Σε αυτό το ντεμπούτο τους ως Jason & the Nashville Scorchers και σε αντίθεση με το καλό ασπρόμαυρο εξώφυλλο από ένα live με πολύ πάθος και ιδρώτα του φρόντμαν Jason, από τον τίτλο μας αποκαλύπτουν κατευθείαν τις προθέσεις τους. Φτωχός δίσκος με το «Shot down Αgain», ένα ροκαμπίλλυ της σειράς με κάντρυ περάσματα, το «Broken Whiskey Glass», που ο John Cougar θα μπορούσε να το είχε πει και από το τηλέφωνο, αλλά εδώ τιμούν τον μέντορά τους Hank Williams με την καλή διασκευή τους στο «I’m So Lonesome I Could Cry». Αρνούνται ακόμα να απογαλακτιστούν από την αμερικάνικη παράδοση, πράγμα που δεν συμβαίνει στο αμέσως επόμενο άλμπουμ τους.
( * ½ )
2\- Fervor (EP 1983)
Tracklist: Absolutely Sweet Marie - Hot Nights in Georgia - Pray For Me, Mama (I'm A Gypsy Now) - I Can't Help Myself - Help There's a Fire - Harvest Moon - Both Sides of the Line.
Praxis Records ΡR 6654
Παραγωγός: Terry Manning
Εδώ οι τύποι δεν αστειεύονται. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και δείχνουν καθαρά την αγάπη τους στο σπηνταριστό πάνκ. Ο παραγωγός Terry Manning πιάνει δουλειά και τους βγάζει τον τραχύ πάνκ ήχο με τις κάντρυ καταβολές, speed παίξιμο και fun. Πολύ fun. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι φόρος τιμής στους Ramones: το «Hot Nights In Georgia», το «I Can't Help Myself» που ανακατεύει και slide κιθάρα μέσα, φέρνοντας πιο πολύ σε ροκ εν ρολ παρά σε πάνκ, και το «Both Sides Οf Τhe Line» γραμμένο μαζί με τον Michael Stipe των REM. Δεν ξεχνούν όμως την κάντρυ με το «Pray For Me, Mama (I'm A Gypsy Now)» και το «Harvest Moon», ακόμα και όταν κοπιάρουν τον Jerry Lee Lewis στο «Help There's a Fire», ακούγονται ευχάριστα. Εκεί όμως που «λένε», είναι η διασκευή τους στο τραγούδι του Dylan «Absolutely Sweet Marie» και έκτοτε χαϊλάιτ των συναυλιών τους (άραγε πόσους έχει «σώσει» ο Dylan;) με χαρμάνι Ramones με Clash. Η ιδέα του Manning να το διασκευάσουν έδεσε με την επιμονή του Jason ότι αυτό το κομμάτι «έκλαιγε να ξαναπαιχτεί». Ο κριτικός Robert Crisegau έγραψε ότι «κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αδυναμία, αναβίωση ή ειρωνεία» και ο συνάδελφός του Jimmy Guterman ότι «ακούγονται σαν ο Joe Strummer να εκτοξεύει μια μπάλα κατεδάφισης», χαρακτηρισμός σε σημεία υπερβολικός, αλλά μου αρέσει. Γι΄ αυτό και από εδώ κι ύστερα ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στα live τους. Μάλιστα το ΕΡ αυτό πήρε το № 3 στο δημοψήφισμα των κριτικών Jazz & Pop της Village Voice του 1983. Ερώτημα πάντως παραμένει τι ήθελε να πει ο Jason με την α λα-Alex (Clockwork Orange) πόζα του στο εξώφυλλο….
( * * * )
3\- Lost and Found (1985)
Tracklist: Last time around – White lies – If money talks – I really don’t want to know – Blanket of sorrow – Shop it around – Lost highway – Still tied – Broken whiskey glass – Far behind – Change the tune.
EMI – America 1C 064-2402801
Παραγωγός: Terry Manning
Η μεταγραφή τους σε πολυεθνική δεν φαίνεται να τους έκανε να βάλουν καθόλου νερό στο κρασί τους, καθώς με τον καλύτερο μέχρι σήμερα δίσκο τους, σπηντάρουν αδιάκοπα, ακολουθώντας την α λα Ramones σχολή (ειδικά στο «Change Τhe Τune» έπρεπε οι μέντορές τους να τους είχαν ζητήσει δικαιώματα), επαληθεύοντας τον τίτλο τους ως η καλύτερη μπάντα εκπρόσωπος του cow – punk. Ξαναγυρίζουν όμως και για λίγο στην ατόφια κάντρυ στο «Still Τied» και στο «Far Βehind», ενώ θέτουν τις βάσεις για την πρόσληψή τους στο Farm-Aid με το «Shop Ιt Αround». Για άλλη μια φορά αποτίουν φόρο τιμής στον Hank Williams δίνοντας στο «Lost Ηighway» μια εκτέλεση που ο Sid Vicious θα την ζήλευε. Εδώ η μπάντα πραγματικά δικαιώνει τον τίτλο του άλμπουμ της, καθώς δείχνει να βρίσκει την ταυτότητά της, και είναι σε διαβολεμένη φόρμα και λυσσασμένη. Κρίμα όμως που όλα αυτά θα τελείωναν με αυτό το άλμπουμ, το οποίο, παρ΄ όλο ότι πήρε το № 22 στο δημοψήφισμα των κριτικών Jazz & Pop της Village Voice του 1985, δεν είχε (όπως και όλα τους) την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία, καθ΄ όσον οι mainstream ροκ σταθμοί δεν τους έπαιζαν γιατί τους θεωρούσαν «υπερβολικά κάντρυ» και αντίστοιχα οι κάντρυ σταθμοί τους απέρριπταν ως «υπερβολικά ροκ». Άδικο, αν σκεφτούμε ότι η μπάντα αυτή έβαλε τις βάσεις για την αναβίωση της country στα 90’ (με Garth Brooks, Dwight Yoakam, Billy Ray Cyrus κλπ.) και υπήρξε πρόδρομος της Αmericana. Αυτό το άλμπουμ έκανε τον Χριστόφορο Μπακόλα να γράψει στο Ποπ και Ροκ το 1985: «…Τι θα μπορούσε ποτέ να βγει εάν κάποιος κλείδωνε σε ένα δωμάτιο τον Jerry Lee Lewis με τους Rolling Stones και τους Sex Pistols; Απάντηση: Οι Jason & the Scorchers» και κάποιον στο facebook να πει γι΄ αυτούς: «It’s like they fired Hank Williams out of a cannon» κι αυτό τα λέει όλα και επιτρέψτε μου να μην μεταφράσω…
( * * * ¾ )
4\- Still Standing (1986)
Tracklist: Golden ball and chain – Crashing down – Shotgun blues – Good things come to those who wait – My heart still stands with you – 19th nervous breakdown – Ocean of doubt – Ghost town – Take me to the promised land.
EMI – America AML 3110
Παραγωγός: Tom Werman
Οι Εagles και ο Tom Petty αρχίζουν σιγά – σιγά να κερδίζουν έδαφος στις συνθέσεις τους (στο «Golden Βall Αnd Chain» και στο «Good Τhings…»), και η φυγή του Manning τους μεταμορφώνει σιγά – σιγά σε μια τυπική ροκ μπάντα για τα αμερικάνικα πάρτυ. Μόνο τρία κομμάτια σώζουν το δίσκο: Το «Ghost Τown» που θυμίζει εκνευριστικά τους ΖΖ Top, τo «Shotgun Βlues» που δεν ξεχνά τους Ramones και η διασκευή στο «19th Νervous Βreakdown» των Stones, όπου για τελευταία φορά σε δίσκο τους στύβουν όσο ιδρώτα και πάθος τους απέμεινε, κάνοντας ακόμα μια απολαυστική πανκ διασκευή και επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του άλμπουμ. Οι απογοητευτικές (για μια ακόμα φορά) πωλήσεις έκαναν την ΕΜΙ να τους διώξει και τον μπασίστα Jeff Johnson να τους εγκαταλείψει επίσης, για να ανοίξει συνεργείο αυτοκινήτων στην Ατλάντα, δίνοντας την θέση του στον Ken Fox.
( * * ½ )
5\- Thunder and Fire (1989)
Tracklist: When the angels cry – Now that you’re mine – You gotta way with me – My kingdom for a car – Close up the road – Lights out – Find you – Bible and a gun – Six feet underground – No turning back – Away from you.
A & M 395264-1
Παραγωγός: Warner Hodges
Σε νέα εταιρεία πλέον και μετά από τρίχρονη απουσία (οι ίδιοι την ονόμασαν «αγρανάπαυση») οι φίλοι μας επανέρχονται με ένα άλμπουμ που για πρώτη φορά δεν απεικονίζει τους ίδιους σε macho ύφος στο εξώφυλλο, αλλά…τα πόδια τους(!!) με μπότες και σπιρούνια εννοείται, έχοντας αναθέσει το κύριο βάρος της παραγωγής στον κιθαρίστα τους Warner Hodges, απορρίπτουν τελείως το πάνκ παρελθόν τους, γι΄ αυτό και τραγουδούν «No Τurning Βack» (μόνο στο «My Κingdom For A Car» θυμίζουν τους παλιούς Scorchers), και μεταμορφώνονται σε μια καθαρόαιμη ροκ με σταγόνες μέταλ μπάντα (εξ ου και ο τίτλος του άλμπουμ) που θυμίζει εκνευριστικά τους Εagles, τους Georgia Satellites, έχοντας αποκλειστικά στόχο τα Αμερικάνικα ακροατήρια. Και πάλι όμως απέτυχαν στις πωλήσεις τους (μην ξεχνάμε ότι ήδη «θέριζαν» οι Guns’n’Roses), και μετά από ένα τουρ το 1990, όπου ο ντράμερ Perry Baggs διαγνώστηκε με διαβήτη και τους εγκατέλειψε, για να παραμείνει στο Nashville ηχογραφώντας σήμερα Χριστιανική Μουσική, οι υπόλοιποι αποφάσισαν να διαλυθούν. Ο Hodges πήγε στο Λος Άντζελες για να γίνει βιντεοπαραγωγός και ο Fox προτίμησε το μπάσο των Fleshtones.
Η μπάντα έκτοτε επανασυνδέθηκε αρκετές φορές με άλλα μέλη και με πυρήνα τον Ringenberg, ηχογραφώντας σποραδικά κάποια άλμπουμ, που σε καμία περίπτωση δεν έφτασαν αυτά που έκαναν μέχρι το 1985. Αλλά και ο ίδιος ο Ringenberg ηχογράφησε μερικά σόλο LP’s αποκλειστικά για Αμερικάνική χρήση, καταλήγοντας σήμερα να ηχογραφεί…παιδικά τραγούδια(!) κάτω από το όνομα Farmer Jason (τι πρωτότυπο!!!).
Συμπερασματικά ήταν μια μπάντα που τα έδωσε όλα στα 80’s, αλλά «πού να φτουρήσει» όταν τον ίδια εποχή στην Αμερική μόνο μεσουρανούσαν γκρουπάρες όπως οι Dead Kennedys, οι Black Flag, οι Hüsker Dü και φυσικά οι αρχιερείς Ramones και Cramps…
( * * ½ )
Discography:
(με * τα απολύτως απαραίτητα)
Reckless Country Soul (EP 1982)
Fervor (EP 1983) *
Lost and Found (1985) *
Still Standing (1986) *
Thunder And Fire (1989)
Essential Jason & the Scorchers – Are you ready for the country? (1992)
A Blazing Grace (1995)
Both Sides Of The Line (1996)
Clear Impetuous Morning (1996)
Midnight Road & Stages Seen (1998)
Rock On Germany (2001)
Wild Fires & Misfires (2001)
Halcyon Times (2010)
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
Discogs
Allmusic
ΠΟΠ και ΡΟΚ τεύχος 89 (ΙΟΥΛ 1985) σελ. 83.
