Πρόσφατα σας γράψαμε για επιστημονική μελέτη που ισχυρίζεται ότι κατόρθωσε να βρει έναν τρόπο αντικειμενικής, δήθεν, αξιολόγησης της μουσικής, βασισμένης σε μετρήσιμα, σε μεγάλο βαθμό ή, πάντως συγκεκριμένα κριτήρια (συγχορδίες, τόνους, επιρροές κλπ). Τότε είχαμε, μεταξύ άλλων πολλών, σχολιάσει ότι η έρευνα δεν έλαβε υπόψη τους στίχους, οι οποίοι δεν μπορούν να τύχουν της ίδιας ανάλυσης. Προφανώς κάναμε λάθος: νέα έρευνα, η οποία υπογράφεται από τον Andrew Powell για το Morse of Seatsmart, ανέλυσε τους στίχους 225 κομματιών. Το κοινό τους σημείο, ότι παρέμειναν τουλάχιστον για τρεις εβδομάδες στην κορυφή των charts του Billboard (μιλάμε για rock, pop, hip-hop και country charts, άρα, όλα μέσα!) την δεκαετία 2005 έως και 2014. Το ξέρουμε (ή ελπίζουμε, τουλάχιστον) ότι κανείς από εσάς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι οι μεγάλες επιτυχίες απευθύνονται σε ιδιαίτερα απαιτητικά ακροατήρια. Από την άλλη, μερικά από τα ευρήματα ξεπέρασαν ακόμη και τις χαμηλότερες προσδοκίες (δηλαδή αυτές του γράφοντος που είναι γεροπαράξενος!).
Αν κατά μέσο όρο οι στίχοι του δείγματος το 2004 θα μπορούσαν να απευθύνονται κατά την έρευνα σε κοινό ηλικίας εννέα με δέκα ετών, ο μέσος αυτός όρος μία δεκαετία αργότερα “χτυπάει” ανησυχητικά χαμηλά, αφού κάλλιστα μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητός από παιδιά οκτώ έως εννέα ετών. Η έρευνα δεν λαμβάνει βέβαια υπόψη της το τυχόν βαθύτερο νόημα των στίχων, μεταφορές, προσωπικές αναφορές, με αποτέλεσμα να αδικούνται καλλιτέχνες όπως η Nicki Minaj, ο Kanye Kardashian και η Katy Perry, ενώ λαμβάνει υπόψη της παράγοντες που δεν έχουν πάντα σημασία στο τελικό αποτέλεσμα όπως π.χ. ο αριθμός των λέξεων και των συλλαβών ανά που χρησιμοποιείται στους στίχους, όμως, όπως και να το κάνουμε, μία ιδέα για το πού κινείται το πράγμα μπορεί να πάρει κανείς.
Για την ιστορία, καλύτερη εικόνα παρουσιάζουν τα country hits, τα pop και rock hits βρίσκονται στο ίδιο περίπου επίπεδο κάπου στην μέση, ενώ το hip-hop (περιλαμβάνεται και το r’n’b στην κατηγορία) “πιάνει πάτο”, πράγμα που με έκανε προσωπικά έξαλλο, γιατί πάντοτε θεωρούσα καλλιτέχνες σαν τον Drake και την Beyonce κάτι σαν το στιχουργικό αντίστοιχο του Jorge Luis Borges.
Για την ιστορία, τα τρία πιο ηλίθια τραγούδια κατά την έρευνα είναι το The Good Life των Three Days Grace, που μπορεί να γίνει κατά την έρευνα πλήρως κατανοητό και από υποψιασμένα παιδάκια του νηπιαγωγείου (ή άτυχα, γιατί κάποιος μεγαλύτερος στην οικογένεια θα πρέπει να ακούει αυτή την ανοησία), το It Kills Me της Melanie Fiona (πλήρως κατανοητό από παιδιά πρώτης Δημοτικού) και το Let Me Hear You Scream του Ozzy (επίσης απευθυνόμενο σε – όχι ιδιαίτερα υποψιασμένα- πρωτάκια). Το συμπέρασμα, προφανές, νομίζω: εμπορική απήχηση και ποιοτικές απαιτήσεις είναι δύο χώρες πολύ μα πολύ μακρινές…
