Το 2014 ήταν μια ταραχώδης χρονιά για τους AC/DC. Πρώτα ήρθε η είδηση της οριστικής αποχώρησης του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Malcolm Young λόγω σοβαρής ασθένειας και κατόπιν η (προσωρινή;) απομάκρυνση του drummer και βασικού μέλους Phill Rudd εξαιτίας των περιπετειών του με τη δικαιοσύνη. Ωστόσο, η χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, με την κυκλοφορία του 15ου (αν μετράμε σωστά) studio άλμπουμ της καριέρας τους.
Μπορεί λοιπόν να μετρούν δυο σημαντικότατες απώλειες, ωστόσο οι AC/DC διαθέτουν ακόμα ισχυρές προσωπικότητες. Έτσι οι Angus Young, Brian Johnson και Cliff Williams, όχι μόνο δεν σκέφτηκαν να τα παρατήσουν, αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι. Άλλωστε ανέκαθεν ήξεραν να επιβιώνουν, αφού κατάφεραν να ξεπεράσουν το σοκ του χαμού του αξεπέραστου Bon Scott, με αποστομωτικό μάλιστα τρόπο, κυκλοφορώντας την ίδια χρονιά το μεγαλειώδες Back In Black.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει κάτι πρωτότυπο και καινοτόμο στο νέο δίσκο των Αυστραλών, τότε καλύτερα να μην ασχοληθεί καν, ας προτιμήσει κάποιο από τα μοδάτα γκρουπ που προβάλουν τα hipster sites. Οι AC/DC, αλλά και συγκροτήματα όπως οι Ramones και οι Motorhead, ακολουθούν (ή ακολούθησαν) μια πολύ πετυχημένη συνταγή και δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να την αλλάξουν, κατά το «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει». Και εδώ τηρείται η γνωστή ακολουθία που έχουν καθιερώσει στα κομμάτια τους: κουπλέ – ρεφρέν – σόλο (κάτι σαν το 4-4-2, για δανειστούμε ξανά ποδοσφαιρικούς όρους).
To Rock or Bust ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα τυπικό ισοπεδωτικό riff, τα γνωστά (και αγαπημένα) τσιριχτά φωνητικά και ένα δυνατό solo στο φινάλε. Στο υπερ-διασκεδαστικό Play Ball που έπεται, συνεχίζουν να παίζουν «μεγάλη μπάλα» με ένα επαναλαμβανόμενο κολλητικό riff και ένα φανταστικό solo στη μέση. Ακολουθούν το Rock the Blues Away που διαθέτει ένα bluesy riff, το καταιγιστικό Miss Adventure και το επικό Dogs of War. Και όλα αυτά πριν καν φτάσουμε στα μισά του άλμπουμ. Καλές συνθέσεις υπάρχουν και στη συνέχεια (Got Some Rock & Roll Thunder, Baptism by Fire, Rock The House, Sweet Candy), οι οποίες διατηρούν αμείωτη την ένταση.
To Rock or Bust συνολικά είναι ένας άκρως διασκεδαστικός δίσκος, το μυστικό του οποίου κρύβεται στη διάρκεια του: μόλις 35 λεπτά (το μικρότερο σε διάρκεια άλμπουμ της 40χρονης καριέρας τους). Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη διαφορά του με τον προκάτοχο του, το Black Ice (το οποίο σάρωσε στις πωλήσεις διεθνώς αλλά είναι σαφώς ένα σκαλί χαμηλότερα από το Rock or Bust), που, ενώ διέθετε δυνατές στιγμές (όπως τα Rock & Roll Train, Black Ice, War Machine), έμοιαζε να κουράζει σε κάποιο σημείο με τις 15 συνθέσεις που περιείχε. Εδώ το πάρτι είναι σύντομο, αλλά ταυτόχρονα χορταστικό.
Για όσους απεχθάνονται το hard rock και τα κιθαριστικά solo, προφανώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακούσουν μια δουλειά που περιέχει 12 solo σε… 11 συνθέσεις. Από την άλλη, για όσους αγαπούν το classic rock δεν χρειάζεται να πούμε οτιδήποτε, το έχουν ήδη στη δισκοθήκη τους (ψηφιακή ή συμβατική, δεν έχει και τόσο σημασία).
7/10
