Διαβάζοντας πολλά από τα σχόλια για τον καινούριο (και έκτο στη σειρά) δίσκο των Elbow δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω για μια ακόμη φορά ότι η σύγχρονη δισκοκριτική δεν ασχολείται τόσο με τη μουσική per se, αλλά με ό, τι περιτριγυρίζει το βίο και την πολιτεία ενός καλλιτέχνη: το τρέχον trend, τη δισκογραφική εταιρεία στην οποία ανήκει, τις καλές ή κακές δημόσιες σχέσεις του, τις προθέσεις και όχι το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Με λίγα λόγια, συχνά δεν έχουμε δισκοκριτικές, αλλά παρακριτικές με έντονα lifestyle στοιχεία.

Για παράδειγμα, το 90% των σχολίων που έχουν γραφτεί για το “The Take Off and Landing of Everything”, ασχολήθηκαν με τη διάλυση της μακρόχρονης σχέσης του Guy Garvey, τραγουδιστή του συγκροτήματος, με την ηλικία του (γίνεται σύντομα 40) και με τις επιπτώσεις του χωρισμού και της προσέγγισης της μέσης ηλικίας στην καινούρια μουσική των Elbow. Μπούρδες. Διότι ποτέ η μουσική των Elbow δεν ήταν ιδιαίτερα χαρωπή, ούτε έσφυζε από νεανικό ενθουσιασμό, ενώ οι στίχοι τους σπάνια εξέπεμπαν ελαφρότητα. Ήταν πάντα το ιδανικό soundtrack για ένα ήσυχο ποτό στην αρχή της νύχτας, για μια βροχερή μέρα στο σπίτι, για να διαβάσεις το αγαπημένο σου ογκώδες μυθιστόρημα, για να νοσταλγήσεις ή να σκεφτείς κι όχι για να κάνεις headbanging, να χορέψεις pogo ή να ξεκουρδιστείς σε κάποιο indie club dancefloor.

Οι φίλοι των Elbow, επομένως, θα βρουν εδώ όσα καλά βρήκαν στις προηγούμενες δουλειές τους, ιδίως από το The Seldom Seen Kid και μετά. Εξαιρετικά ενορχηστρωμένες μελωδίες που ξεκινούν από την prog παράδοση της δεκαετίας του ’70 και φτάνουν μέχρι τη radio friendly εκδοχή της «ενήλικης» indie rock. Μπορεί να μην κάνουν κάτι πρωτότυπο ή επαναστατικά διαφορετικό από ό,τι μας έχουν δείξει μέχρι τώρα, όμως δεν ρίχνουν τα ποιοτικά τους standards και, κυρίως, κατορθώνουν να κάνουν ακόμη πιο αισθητή την «κινηματογραφικότητα» του ήχου τους. Το Charge είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος με το εκκλησιαστικό όργανο και τις παρεμβολές των εγχόρδων να πλέκουν ένα βαρύ, δρύινο κομψοτέχνημα, ενώ το Fly Boy Blue/Lunette είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί σύντομα σε κάποιο OST. Το My Sad Captains μοιάζει να βγαίνει μέσα από κάποιο παραμυθένιο μουσικό κουτί ξεχασμένων παιδικών χρόνων και το ομότιτλο του δίσκου κομμάτι μου θυμίζει λίγο James εποχής Gold Mother, όταν οι τελευταίοι αναμίγνυαν ισορροπημένα την κλασική κιθαριστική κληρονομιά του Manchester με folk στοιχεία. 

Επομένως, ξεχάστε την παραφιλολογία και ασχοληθείτε με τη μουσική. Και σ’ αυτό τον τομέα οι Elbow δεν θα σας απογοητεύσουν.

8/10

Γιώργος Χριστόπουλος