Μπορεί ουσιαστικά να μην έφυγε ποτέ από το προσκήνιο, καθώς κυκλοφορούσε συλλογές, EPs και έκανε DJ sets, ωστόσο ως Aphex Twin απουσίασε από τη δισκογραφία για 13 χρόνια μετά το Drukqs (2001). Ο ιδιοφυής Richard D. James, ο άνθρωπος που πήρε τη rave κουλτούρα και την μετασχημάτισε σε ανώτερη μορφή τέχνης, ανασυνθέτοντας τους οργιώδεις και συχνά ανούσιους club ρυθμούς σε ηλεκτρονική μουσική δωματίου υψηλής αισθητικής, έλειψε από τα μουσικά πράγματα. Γι’ αυτό, άλλωστε, η επανεμφάνισή του αντιμετωπίστηκε ως ένα από τα γεγονότα του 2014. Αναμφισβήτητα το Syro είναι μια από τις πλέον αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς, δικαιώνει όμως το hype;
Ίσως να απογοητεύσουμε κάποιους γράφοντας ότι ο Aphex Twin με την καινούρια κυκλοφορία του δεν ανακαλύπτει κάποιο καινούριο είδος, δεν θαμπώνει με κάποια καινοτομία. Όμως αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο, καθώς το “braindance”, ή IDM (ένας όρος που απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από αρκετούς εκπροσώπους του είδους) έχει τόσες επιρροές και εγκολπώνει τόσα είδη μουσικής που ενδεχομένως θα χρειαζόταν μια τεχνολογική επανάσταση για να φτιαχτεί κάτι καινούριο (για την ηχογράφηση του συγκεκριμένου δίσκου χρειάστηκαν 138 διαφορετικά ηλεκτρονικά «εργαλεία»). Το Syro μπορεί να μην είναι νεωτεριστικό, γοητεύει όμως με τον σαγηνευτικό και πολυτελή τρόπο που παρουσιάζει το περιεχόμενό του στον ακροατή. Η μουσική ηλεκτρονική ουσία των late 80s και, κυρίως, των 90s προσφέρεται με έναν επίκαιρο τρόπο. Σχεδόν όλες οι μουσικές τεχνοτροπίες με τις οποίες έχει ασχοληθεί ο Aphex Twin βρίσκονται εδώ: techno, breakbeat, hip hop, drum’n’bass, glitch, acid jazz, μέσα σε κάθε κομμάτι όμως κρύβονται ψήγματα από τις θεσπέσιες ambient μελωδίες που από την αρχή της καριέρας του τον καθιέρωσαν ως έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της εποχής του.
Το Syro ξεκινά με showing off, θυμίζοντας το ζογκλέρ που ξεκινά το νούμερό του με τα πιο δυνατά του κόλπα για να εντυπωσιάσει. Το κομψοτέχνημα minipops 67 (ένα κομμάτι γραμμένο εδώ και 6 χρόνια περίπου που έχει δει το φως σε διάφορα dj sets του Aphex Twin) που ανοίγει το δίσκο είναι ένας ηλεκτρονικός μικροπαιάνας που χωράει σχεδόν όλα τα elements του δίσκου. Το δεύτερο κομμάτι XMAS_EVET10 (γράφω τους τίτλους σύντομα, διότι η ακριβής αναπαραγωγή των ακατανόητων συνδυασμών γραμμάτων με αριθμούς μάλλον θα μπέρδευαν τον αναγνώστη) είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, ένα εξωπλανητικό, μακρόσυρτο arcade ταξίδι σε σκοτεινά ψηφιακά τοπία που θυμίζει αρκετά το Selected Ambient Worlks ’85-’92. Aδιάφορες ή αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν (ίσως με την εξαίρεση του 180db, του οποίου τα rave synths ακούγονται cheesy και αναχρονιστικά), αλλά το ταξίδι του Syro έχει πολλούς ενδιαφέροντες σταθμούς για τα αυτιά και τον εγκέφαλο (το χαοτικά σύνθετο CIRCLONT6A, την αέρινη jungle του PAPAT4, την προσιτή και ευφυή acid jazz του Produk 29, τη θρυμματισμένη και μινιμαλιστική electro του syro u473t8+e).
Η τελευταία δουλειά του Aphex Twin είναι ένας μικρός θρίαμβος, γιατί δεν προδίδει τις ποιοτικές δυνατότητες του καλλιτέχνη και ταυτόχρονα του επιτρέπει να απευθυνθεί σε ένα πλατύ ακροατήριο, πέρα από τον ελιτίστικο κύκλο των aficionados της ηλεκτρονικής σκηνής. Το νυχτερινό, απρσδόκητα μελωδικό και νοσταλγικό Aisatsana που κλείνει το Syro και παρουσιάζει τον Richard D. James να χαϊδεύει 5 νότες στο πιάνο την ώρα που ο ήλιος δύει, είναι ένα κάλεσμα στις μάζες ότι στη μουσική δεν χωρούν όρια και δογματισμοί, ότι πρέπει να παίρνουμε το καλύτερο από το κάθε είδος και να απολαμβάνουμε τους χυμούς του. Και ταυτόχρονα αποτελεί έναν αποχαιρετισμό με την υπόσχεση να αιωρείται ότι οι δρόμοι του πολυμήχανου Aphex Twin και του κοινού θα ξανασυναντηθούν.
All hail the music maker!
9/10
