Το ομολογώ. Έχω μια αδυναμία στα σκανδιναβικά προϊόντα. Είτε πρόκειται για την αστυνομική λογοτεχνία (Nesbo, Mankell), είτε για τις μακρόστενες βιβλιοθήκες Billy και την τάρτα με σοκολάτα και αμύγδαλο από το ΙΚΕΑ, είτε για την ιδιαίτερη εναλλακτική ποπ που παράγουν εδώ και αρκετά χρόνια. Πιθανόν καθετί που προέρχεται από μια παγωμένη, αρκτική ζώνη να φαντάζει εξωτικό και ελκυστικό στην ηλιοψημένη Μεσόγειο.

Οι jj είναι μαζί με τους Club 8, τους Sambassadeur και τους Mary Onettes οι αγαπημένοι μου Σουηδοί (ίσως να μην είναι οι καλύτεροι, αλλά τα ευαίσθητα, φλώρικα αυτιά μου τους αγαπούν). Οι jj ειδικά μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση από το 2009, όταν και τους πρωτοπαρουσιάσαμε στο ελληνικό κοινό μέσω του stereoworld για το πρώτο τους άλμπουμ με τον ευφάνταστο τίτλο jj no 2. Λιτό εξώφυλλο, φωτεινές και αιθέριες μελωδίες που συγκρούονταν βίαια με στίχους που μιλούσαν για ναρκωτικά, βία και θάνατο. Οι jj διέφεραν από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς υπό την έννοια ότι δεν κρατούσαν ένα χαμηλό, φιλικό προφίλ, αλλά ήταν τελείως απρόσιτοι. Το ζεύγος των Joakim Benon και Elin Kastlander ήταν αποκομμένο από τη δημοσιότητα, ενώ φήμες τους θέλουν ακόμη και σήμερα να είναι στην ουσία ερημίτες, κλειδωμένοι σχεδόν μόνιμα σε ένα διαμέρισμα στο Gothenburg, χαμένοι σε ένα ατέλειωτο ψυχεδελικό ταξίδι. Το δεύτερο άλμπουμ (jj no3, 2010) αποτέλεσε φυσική συνέχεια του πρώτου με μερικές πινελιές αχνού hip hop (το οποίο θα επισκεφτούν στη συνέχεια αρκετά με διάφορα mixtapes και remixes που θα επιχειρήσουν στην τετραετία που ακολούθησε).

4 χρόνια μετά, λοιπόν, οι jj επιστρέφουν. Ίσως επειδή μου είχαν φανεί πολύ ιδιαίτεροι και τολμηροί με το δικό τους, υποβλητικό τρόπο, περίμενα κάτι διαφορετικό. Είτε προς το καλύτερο, ένα ποπ αριστούργημα που θα εξερευνούσε κι άλλες ηχητικές περιοχές, είτε προς το χειρότερο, ένα a la Rihanna mainstream pop/hip hop ανοσιούργημα (ακούστε το νέο κομμάτι της – εξαιρετικής – Grimes και θα καταλάβετε ότι ακόμη και τα μεγαλύτερα ταλέντα έχουν προσβληθεί από τον αηδιαστικό ιό της τετριμμένης εμπορικότητας). Δυστυχώς ή ευτυχώς οι jj δεν κάνουν τίποτε από τα δύο. Παραμένουν πιστοί στο ίδιο μουσικό ύφος των δύο πρώτων δίσκων τους, με λίγο πιο προσεγμένη παραγωγή, κινηματογραφικά synths και με ιδιαίτερα τονισμένα τα φωνητικά, σε βαθμό που οι μελωδίες περνούν κάποιες φορές απαρατήρητες.

Η διαφορά, όμως, του V με τους προηγούμενους δίσκους είναι ότι το υλικό δεν είναι εξίσου δυνατό. Αν το V τελείωνε στο 4^ο κομμάτι, ίσως να μιλούσαμε για ένα μικρό διαμάντι. Το πρώτο single All White Everything, το κινηματογραφικό Dynasti που θα σας θυμίσει το καταπληκτικό Things Will Never Be the Same Again και θα μπορούσε να είναι ο ανεπίσημος ύμνος του Wall στο Game of Thrones, και το ονειρώδες, κομψό Dean and Me («απάντηση» στο Me and Dean, τελευταίο κομμάτι του πρώτου τους άλμπουμ) στέκονται άνετα ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει το ντουέτο. Από εκεί και πέρα όμως αρχίζει η συνταγή κι επαναλαμβάνεται. Τα κομμάτια μετατρέπονται σταδιακά σε light μουσικά μοτίβα με χαλαρά drums και ξεθωριασμένες μελωδίες που καλύπτονται από τη μονότονη επανάληψη παρόμοιων φωνητικών γραμμών από την Kastlander. Ξεχωρίζει το i, όπου η εύθραυστη και αθώα φωνή της Ellie ακούγεται σχεδόν σπαραχτική, όταν με παιδική αφέλεια – και τη σαγηνευτική σουηδική της προφορά - τραγουδά “what is life if we can’t live together as one?” και το κλείσιμο All Ways, always, όπου οι jj κάνουν έναν δικό τους ιδιότυπο χαβαλέ, μοιράζονται ένα εσωτερικό αστείο, επιχειρώντας να ακουστούν σαν παλιοροκάδικη μπάντα, συντηρώντας στο background το δικό τους ήχο.

Αν δεν ήταν οι jj και ήταν κάποιο νεοφερμένο γκρουπ, νομίζω ότι θα βαθμολογούσα το V διαφορετικά. Όταν έχεις άποψη για τις δυνατότητες μιας μπάντας, όταν η δουλειά της – και μάλιστα μετά από 4 χρόνια απουσίας – δεν αγγίζει αυτά που θα περίμενες, αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν, τότε το κριτήριο αλλάζει. Το V είναι ένας ικανοποιητικός δίσκος για την τυπική σκανδιναβική dream pop, είναι όμως ένας μέτριος δίσκος για τους ίδιους και φανερώνει μια βολική μεν, επικίνδυνη δε στασιμότητα.

6/10