Για ποιο λόγο ένας rock μουσικός στα 51 του, κάμποσα χρόνια μετά την οριστική διάλυση του συγκροτήματος που το έκανε γνωστό (όχι διάσημο!) εγκαταλείπει την Νέα Υόρκη για να μείνει μόνιμα στην Oaxaca (στο Μεξικό βρίσκεται για όσους αναρωτιούνται); Για να πεθάνει, θα ήταν η πρώτη σκέψη μου. Μαύρη μαυρίλα, το ξέρω, συγνώμη, αλλά πιθανότατα αυτό θα ίσχυε στο 99% των περιπτώσεων, όχι όμως για τον Dan Stuart, φωνή και κιθάρα των υπέροχων Green On Red. Άλλωστε η μοίρα του Dan το έχει σε ότιδήποτε κι αν κάνει, να ανήκει πάντα σε κάποιο παρατημένο 1%! Ο Dan Stuart λοιπόν όχι μόνο δεν πήγε στο Μεξικό για να ξεχαστεί άπαξ δια παντός (όχι βέβαια ότι κανείς το πρόσεξε ότι έφυγε, όπως λέει και ο ίδιος σε μία ακραία επίδειξη αυτοσαρκασμού), αλλά εξακολουθεί να γράφει, παίζει και, ναι, να ηχογραφεί μουσική. Και με το Marlowe's Revenge, μάλλον κατορθώνει να μας δώσει πιθανότατα την καλύτερη προσωπική δουλειά του.
Ο Stuart από άποψη ύφους κινείται πάνω-κάτω στο γνωστό του ύφος: σκονισμένο rock, alt country και ιστορίες για αγάπη, απώλεια, θάνατο, εκδίκηση, τα κλασικά (ευτυχώς). Ο 55χρονος σήμερα Stuart χρησιμοποίησε στον μισό δίσκο μία μεξικάνικη μπάντα, τους Twin Tones, οι οποίοι παίζουν αυτό που ο Stuart περιγράφει intrumentals με Ital-Mex επιρροές – δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν όταν τους προσέγγισε, αλλά αποδείχθηκε ότι γνώριζαν τον φίλο του, συνεργάτη του κλπ Steve Wynn (και αυτοί! Αν μιλάμε για αγαπητό και δημοφιλή τύπο…), ενώ στον υπόλοιπο δίσκο, τον οποίο είχε ηχογραφήσει σχεδόν μόνος στην Oaxaca υπό μάλλον παράδοξες συνθήκες, μίξαρε και γενικά “πείραξε” κατά το δοκούν ο αρχηγός των Twin Tones Gabriel Lopez, ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή όλου του δίσκου. Σε προηγούμενο δίσκο που ο Stuart ηχογράφησε το 2012 με τίτλο The Deliverance of Marlowe Billings (τον ακολούθησε ένα περίπου αυτοβιογραφικό βιβλίο με τον ίδιο τίτλο το 2014) είχε χρησιμοποιήσει τους Ιταλούς Sacri Cuori, οι οποίοι είχαν ανάλογο μουσικό ύφος. Όμως (έκπληξη!), οι Twin Tones είναι νεώτεροι και αποδείχθηκε ότι είχαν μία έφεση στο βρώμικο, γκαραζίστικο rock’n’roll μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Το αποτέλεσμα φαίνεται κυριολεκτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου: το βρώμικο όσο δεν παίρνει riff του Hola Guapa εξελίσσεται σε ένα δυνατό κομμάτι από αυτά που σε κάνουν να γυρίζεις το κεφάλι σου όταν τα ακούς ξαφνικά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα άλλα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με τους νεαρούς Μεξικάνους, ιδίως με το αντίστοιχα δυνατό The Whores Above (αυτός είναι τίτλος!), αλλά και με το πιο αργό Soy Un Hombre, που θα μπορούσε να είναι μία όμορφη alt country μπαλάντα, αν ο Stuart και η παρέα του δεν αποφάσιζαν να του χωρέσουν κάμποσα fuzz-αρισμένα lead.Οι αυτοσαρκαστικοί στο βάθος τους στίχοι που ψιθυρίζει ο Stuart πρώτα αγγλικά, μετά ισπανικά (περίπου), διαμαρτυρόμενος στην αγάπη του που τον άφησε για κάποιον “ανάξιό της”, δένουν απόλυτα με αυτή την πρωτόγονη μεταχείριση που οι Twin Tones επιφύλαξαν στην μελωδική αυτή σύνθεση.
Όμως τα highlights δεν εξαντλούνται εδώ (αν και δεν υπάρχουν κομμάτια που υστερούν): Τα All Over You και Name Hog είναι εξαιρετικά. Το πρώτο έχει σε λιγότερο από δυόμιση λεπτά διάρκειας πολλές όσο και αποσδόκητες εναλλαγές (το ηλεκτρισμένο κιθαριστικό πέρασμα στην μέση του κομματιού κλέβει την παράσταση πάντως), ενώ το δεύτερο, αν και ακουστικό βασικά, χαρακτηρίζεται από μία εφηβική σχεδόν, γκαραζίστικη διάθεση. Πολύ όμορφο είναι και το ρεφραίν του Over My Shoulder, όπως και το Zipolite στο σύνολό του, που σημαδεύεται και αυτό από το μισό ψιθύρισμα, μισό τραγούδι του Stuart, αλλά και από την τρομπέτα που μπαίνει κάπου στα μισά, κυριολεκτικά από το πουθενά.
Ο Dan Stuart λοιπόν είναι αποφασισμένος να μην το βάλει κάτω, όπως φαίνεται, και πολύ καλά κάνει. Το πόσοι θα ενδιαφερθούν έχει λίγη σημασία, πιθανότατα και για τον ίδιο. Ας περιοριστούμε να πούμε για άλλη μία φορά, ότι αν υπήρχε στοιχειώδης δικαιοσύνη στην ζωή (που δεν υπάρχει) αυτό δεν θα ήταν αντικείμενο συζήτησης. Όπως και να έχει, οι εμφανίσεις του στην Ελλάδα τον βρίσκουν σε φόρμα.
7,5/10
