Μην γελιέστε. Μπορεί να είναι «μόνο» ο δίσκος Νο 8 - No 9 αν υπολογίσουμε και το Slaugherhouse που κυκλοφόρησε ως Ty Segall Band - για τον Ty Segall, αμέσως επόμενος από το εξαιρετικό Manipulator του 2014, αλλά ανάμεσα σε αυτές τις κυκλοφορίες έχουν μεσολαβήσει το δεύτερο άλμπουμ του με τους Fuzz, ένα ΕΡ, ένα live LP, ξέρετε τώρα, τα γνωστά: είναι πρακτικά αδύνατο να τον παρακολουθήσεις αυτόν τον τύπο. Και το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι, όχι μόνο δεν δείχνει σημάδια κόπωσης, αλλά, όπως φάνηκε ιδιαίτερα έντονα με το Manipulator, έχει αποκτήσει ένα πιο προσωπικό συνθετικό ύφος, παρά το ότι οι αναφορές του είναι πάντα σαφείς. Το Emotional Mugger, χωρίς να φτάνει το επίπεδο του προκατόχου του, διατηρεί αυτό το προτέρημα. Διατηρεί, φυσικά, σε μεγάλο βαθμό κα την πολυσυλλεκτικότητα των επιρροών που χαρακτηρίζει την μουσική του Segall. Στην πραγματικότητα ο 28χρονος Καλιφορνέζος κάθε φορά που μπαίνει στο στούντιο μοιάζει με παιδί που βρίσκεται ξαφνικά σε μία τεράστια παιδική χαρά: πρέπει να παίξει με όσα περισσότερα παιχνίδια μπορεί. Όπου παιχνίδια, εν προκειμένω, οι ατελείωτες μουσικές επιρροές (από τα 60s πρωτίστως, αλλά και από τα 70s), o vintage εξοπλισμός που θα αποδώσει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημά τους καλύτερα, η παραγωγή... ο κατάλογος είναι μακρύς.
Όπως μπορεί εύκολα να φανταστεί ο οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τον Ty Segall, η παρούσα κυκλοφορία δεν έχει πολλές ομοιότητες με το Manipulatοr: αν το τελευταίο ήταν επηρεασμένο σε μεγαλύτερο παρά ποτέ βαθμό από βρεταννικά ακούσματα, το Emotional Mugger έχει ήδη θεωρηθεί από αρκετούς σαν μία επιστροφή προς το αμερικανικών προδιαγραφών garage rock. Αυτό είναι αλήθεια, καθώς τα κομμάτια του δίσκου στα δομικά τους χαρακτηριστικά δικαιολογούν μία τέτοια κρίση. Είναι όμως η μισή αλήθεια: Στην πραγματικότητα τον τόνο δίνουν πολύ περισσότερο το acid rock όπως το έπαιξαν οι Quicksilver Messenger Service και οι Amboy Dukes και το hard rock ή proto metal αν προτιμάτε των Blue Cheer. Και αυτό ακούγεται από τα θέματα στην κιθάρα, από τον ογκώδη όσο και θορυβώδη ήχο του fuzz, που κυριαρχεί στο σύνολο των συνθέσεων και αποτελεί την συγκολλητική ουσία κατά κάποιον τρόπο των συνθέσεων του δίσκου, αυτό που δίνει συνοχή στις συνθέσεις μεταξύ τους. Φυσικά μπορεί να ακούσει κανείς, από μακριά αυτή την φορά, τους Beatles, ιδίως σε κάποια από τα φωνητικά μέρη των Squealer και Squealer Two, αλλά από εκεί και πέρα, ο δίσκος δεν κρύβει λεπτό την αμερικάνικη καταγωγή του.
Το όλο άκουσμα σου δημιουργεί έντονη την αίσθηση ότι ο Segall αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει και ότι σίγουρα δεν είναι ένας απλός ανούσιος αντιγραφέας, αλλά, αντιθέτως έχει περιεχόμενο σαν συνθέτης. Από την άλλη μεριά βέβαια, δεν ανοίγει κάποιον νέο δρόμο στην μουσική. Μικρό το κακό, αν σκεφτεί κανείς την εκληκτική lead κιθάρα που παίζει στα Mandy Cream και Candy Sam, την ένοχη (για όσους από εμάς μεγαλώσαμε με punk/new wave ακούσματα) απόλαυση της ακρόασης του «παλιοροκάδικου» Californian Hills ή ακόμα την ογκώδη, θορυβώδη διασκευή του Diversion που έγραψε ο Eddy Grant για τους Equals, η οποία δεν έχει βέβαια την παραμικρή σχέση με το πρωτότυπο.
Με δύο λόγια, ο μουσικός μπαξές του νεαρού κ. Segall έχει από όλα τα καλά σε χορταστικές δόσεις, για άλλη μία φορά. Αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέξει να κρατά ψηλά τον πήχυ, ηχογραφώντας με τέτοιες ταχύτητες. Θέλω να πιστεύω για πολύ ακόμα, γιατί δίσκοι σαν το Emotional Mugger, το είπαμε, δεν φέρνουν κάποια επανάσταση στην μουσική, είναι όμως όχι απλώς καλοί, αλλά σε στιγμές, απολαυστικοί.
7,5/10
