Αφήνοντας πίσω τους το κακόφωνο και άτεχνο garage punk ντεμπούτο τους, οι Horrors αποτέλεσαν το ευτυχές παράδειγμα μιας μπάντας που κατόρθωσε να εγκαταλείψει την προσποίηση για χάρη της εικόνας και να ακολουθήσει το μουσικό της ένστικτο. Η μεταμόρφωση των Horrors ξεκίνησε με το Primary Colours του 2009, όταν η μουσική τους εμπλουτίστηκε με ψυχεδελικά, shoegazing και krautrock στοιχεία, γεννώντας έναν καλειδοσκοπικό δίσκο που εξυμνήθηκε από κοινό και κριτικούς και συνεχίστηκε στα ίδια μονοπάτια με το Skying του 2011.

Στον πυρήνα όμως της μουσικής δραστηριότητας των Horrors κρύβεται η παραδοσιακή μαστοριά της βρετανικής ποπ. Πίσω από τα ψυχεδελικά περάσματα των keyboards και τις περίπλοκες μπασογραμμές κρύβεται η ανάγκη να φιλοτεχνηθεί ένα αξιομνημόνευτο ποπ κομμάτι. Την ανάγκη αυτή επιχειρούν να φέρουν στο προσκήνιο, περισσότερο από ποτέ οι Horrors, με τον καινούριο τους δίσκο Luminous. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι είναι ένας fun and danceable δίσκος και ο ισχυρισμός αυτός μάλλον τον υποτιμά. Με το Luminous αφήνουν σχεδόν οριστικά πίσω τους το όποιο garage punk παρελθόν (ίχνη αφήνουν μόνο στο Falling Star) και επικεντρώνονται στη σύνθεση μιας καθαρά δικής τους εκδοχής ποπ κινηματογραφικών διαστάσεων, που δανείζεται πλέον όχι μόνο από το kraut και το shoegaze, αλλά και από τους νεορομαντικούς και το κλασικό post punk της δεκαετίας του ‘80. Οι φίλοι των Echo and the Bunnymen ιδιαίτερα θα αναγνωρίσουν άμεσα την επίδραση του αγαπημένου τους συγκροτήματος σε κομμάτια, όπως το λαμπερό First Day of Spring, το εξαίσιο I See You και το ψυχεδελίζον Mine and Yours.

Πέρα όμως από τις όποιες επιρροές, οι Horrors καταφέρνουν να κάνουν αυτό που δεν πέτυχαν εντελώς στο Skying. Να γράψουν υψηλής αισθητικής μουσική, που ταυτόχρονα απευθύνεται σε μαζικά ακροατήρια. Η φωνή του Faris Badwan αποτελεί πλέον εμβληματικό στοιχείο της μουσικής κι όχι αχνό και απροσδιόριστο background και τα pop hooks γίνονται ολοένα και πιο απολαυστικά. Το So Now You Know και (ιδίως) το I See You ανήκουν στα κορυφαία singles της χρονιάς και αν βρισκόμασταν σε άλλη δεκαετία, θα σκαρφάλωναν άνετα στην κορυφή των charts.

Στα αρνητικά του Luminous θα κατέγραφα την τάση των Horrors να παραφορτώνουν τη μουσική τους με αρκετά περιττά στοιχεία και να τραβάνε αναιτιολόγητα τη διάρκεια των κομματιών τους, παραπέμποντας λίγο σε prog (φτου, φτου!) συγκρότημα! Επειδή πολλοί την έχουν πατήσει έτσι, μετατρεπόμενοι σε καρικατούρες (βλέπε Muse), συμβουλεύουμε τους φίλους μας τους Horrors να ακολουθήσουν το αριστοτελικό μέτρο, πιστοί στη σοφή ρήση «ουκ εν τω πολλών το ευ». Δεν χρειάζονται 7 λεπτά για να πεις κάτι που ήδη έχεις πει σε 3.

7,5/10

Γιώργος Χριστόπουλος